افرادی که به زیارت امام حسین(ع) می روند تا فرارشان به سوی خداوند متعال باشد و با کشتی امام حسین(ع) سیر می کنند، چند طائفه هستند. یک طائفه آنها مشتاقین هستند. در زیارات امام حسین(ع) صدها روایت، بلکه بیشتر داریم که فضایل شگفت انگیز برای زیارت امام حسین(ع) ذکر شده است، ولی دسته ای مشتاقین هستند. مشتاقین آنهایی هستند که مشتاق زیارت سیدالشهداء(ع) هستند و زیارت آنها از روی شوق و حب و دلتنگی او است و مشتاق لقاء امام حسین(ع) می باشند. اینها افراد خیلی فوق العاده ای هستند که علائمی دارند و بابی در کتاب مصباح الشریعه وجود دارد که در آنجا مفصل مقام مشتاقین بیان شده است. که «الْمُشْتَاقُ‏ لَا یشْتَهِی‏ طَعَاماً وَ لَا یلْتَذُّ شَرَاباً وَ لَا یسْتَطِیبُ رُقَاداً وَ لَا یأْنَسُ حَمِیما»; یعنی کسی که به مقام اشتیاق خدا می رسد دنبال طعام و نوشیدنی نیست، خواب آرامی ندارد و دوستی برای خودش نمی گیرد و مسکن برای خود انتخاب نمی کند. مثل موسی که چهل روز در طور بود که نه خوابید، نه چیزی خورد و نه خسته شد، نه گرسنه، نه تشنه شد. زیرا مشتاق بود و به او وعده لقاءالله داده بودند.

در آخر روایت تعبیر لطیفی دارد که «مَثَلُ الْمُشْتَاقِ مَثَلُ الْغَرِیقِ لَیسَ لَهُ هِمَّهٌ إِلَّا خَلَاصُه‏» مشتاق مثل غریق است و تمام همتش نجات خودش می باشد و از مابقی غافل است و به اطرافش کاری ندارد. همه را فراموش می کند و فقط دنبال نجات خودش است. مشتاقین خدای متعال که از غفلت ها و شرک ها و تعلقات و اغیار فرار کرده اند و فرارشان هم فرار مشتاقین است؛ اینها مانند غریقی هستند که تمام همت شان رساندن خود به محبوبشان است و غیر را فراموش می کنند. اینها می شوند مشتاقین. افرادی که مشتاق امام حسین(ع) هستند در زیارت، به فکر غذا و خوابگاه نیستند. فقط می خواهند برسند. اگر مجبور هم شود، سر سفره هم می نشینند، ولی اگر لذتی هم ببرد لذت از سفره محبوب می باشد، وگرنه دنبال طعام نیستند. اگر سر سفره بنشیند، چون او گفته بخورد و گرنه به خود محبوب مشغول است. کسی که به خود خدای متعال مشغول شد، دیگر مشغول نعمت ها نمی شود، مگر اینکه طریق باشند، یعنی سفره را او انداخته و من میهمان اویم. در قرآن آمده «نزلا من غفور رحیم»; بهشت منزلگاهی است که خدای غفور و رحیم آماده کرده است، آنها دلخوش به این منزلگاه هستند که این بهشت منزلگاه حبیب و محبوب است. مشتاقین سیدالشهداء همین طور هستند.