مقامات توحیدی
گزیدهایی از بیانات میرزاجواد آقا ملکی تبریزی
اگر ]انسان[ در خواسته‌های خود تابع اراده و خواست خداوند جلَّ جلاله گردید و تمام حرکات و سکناتش طبق خواسته‌ی او شد، و برای او هیچ خواست و اراده‌ای مخالف اراده‌ی خداوند باقی نماند، در این صورت به مقام رضا دست یافته است…
سپس اگر معرفت پیدا کرد به این‌که قدرتش فانی در قدرت الهی است، و هیچ قدرتی برای غیر خدا ندید –نه برای خود و نه برای دیگران- پس این، مقام توکّل است…
پس از رسیدن به مقام توکّل، اگر توفیق پیدا کرد که علم خودش را نیز در علم خداوند متعال نفی کند تا این‌که چیزی در نفس او باقی نماند و خود را چیزی نبیند، این مقام وحدت ]و توحید[ است:
«اینان کسانی هستند که خداوند به آنان نعمت ارزانی داشت» ]مریم/۵۸[
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۱۶
پاسخ دهید