آن چیزی که ما در آموزه‌های دینی خود داریم، این است که مسئولیّت تربیت به عهده‌ی والدین است؛ البتّه ما نمی‌خواهیم نقش رسانه، آموزش و پرورش، مساجد، دوستان، محیط‌های اجتماعی و محیط کار را نادیده بگیریم.

در امر تربیت، تنها این مسئله ملاک نیست که اگر کودک در محیطی مثل مدرسه زیاد حضور داشت، او در آن‌جا تربیت یا بی‌تربیت می‌شود؛ بلکه برنامه ‌ریزی خیلی مهم‌تر است و این برنامه‌ریزی در دست والدین است. به عنوان مثال، چگونگی بسته شدن نطفه‌ی فرزند و تغذیه، با تمام ویژگی ها و شرایط آن، دو عامل مؤثّر در تربیت است که از همان ابتدا در دست پدر و مادر قرار دارد.