آقا سیّد الشّهداء (علیه السّلام) در کنار کعبه، آن روزی که می‌خواستند به سوی کربلا حرکت کنند خطبه‌ای کوتاه ایراد کردند. ولی امام حسین (علیه السّلام) در این کلمات چه فصاحت و بلاغتی، چه اوجی، چه موجی، چه محشری، چه طوفانی به وجود آوردند. اوّلین جمله‌ی ایشان در مورد مرگ است. شما مرگ را فنا و نابودی ندانید، کابوس مرگ شما را نترساند، اگر مرگ نبود زندگی زشت بود، زندگی پیرایه می‌خواهد، زیور می‌خواهد، آرایش می‌خواهد، آرایش انسان به مرگ او است «خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَهِ عَلَى جِیدِ الْفَتَاهِ»[۱] همین‌طور که نو عروس‌ها با گردنبند خود را زینت می‌دهند و آراسته می‌کنند، آرایش مرد به مرگ او است. نه تنها وحشت ندارند بلکه همه به دنبال این هستند که زینت کنند تا زیبا شوند و دیگران و کسانی که دوست دارند و برای آن‌ها اهمّیّت قائل هستند را جذب و جلب کنند. شما با استقبال رفتن به مرگ می‌توانید پیش خدا زیور داشته باشید تا خدا شما را دوست داشته باشد. مرگ خود را درست کنید، اگر مرگ درست بشود شما مزیّن می‌شوید، شما آراسته می‌شوید. این زینت مرگ، مرگ زیبا، زینتی است که انسان را پیش خدا عزیز می‌کند «خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَهِ عَلَى جِیدِ الْفَتَاهِ».

پی نوشت

[۱]– بحار الأنوار، ج ۴۴، ص ۳۶۶٫