از مراقبه های محرم این است که انسان در همراهی با ولی خدا شرط نگذارد و نصرت و یاری اش را به چیزی مشروط نکند، که این شرط ابتدا بین ما و ولی خدا حائل خواهد بود و در آخر کار نیز ما را از او جدا خواهد کرد. یعنی حتی اگر در معیت ولی خدا قرار بگیریم، شرط گذاشتن ما می‌تواند مانع رسیدن ما به ولی خدا شود. مثل “ضحاک مشرقی” که با امام حسین (ع) آمد ولی قید کرد که یاری من تا آنجایی خواهد بود که امید به پیروزی و غلبه شما وجود داشته باشد و اگر مطمئن شدیم که پیروزی در کار نیست، دیگر بیش از آن با شما عهدی ندارم. همین شرط نیز او را از عاشورا محروم کرد، ضحاک تا ظهر عاشورا صبر کرد و وقتی برای او قطعی شد که پیروزی در کار نیست و کار با شهادت سیدالشهداء(ع) و یارانش به پایان می‌رسد، مرکب خود را که در خیمه ها مخفی کرده بود سوار شد و پس اجازه از امام حسین(ع) از کربلا رفت. ضحاک مشرقی در لحظه غربت امام حسین(ع)، در لحظه‌ای که عالی‌ترین جذبه ها از طرف سیدالشهداء(ع) ساطع می‌شد و قوی و ضعیف با همین جذبه دستگیری می‌شوند، هیچ نوری را دریافت نکرد و رشته تعلقش از سیدالشهداء(ع) بریده شد. اینها مراقبه‌ها و محاسبه‌های قبل عاشوراست. از طریق اینهاست که انسان می‌تواند بفهمد که آیا مخاطب این آیه شریفه قرار گرفته است که: «یا ایها الذینَ آمنوا استجیبوا لله وللرسول اذا دعاکم لما یحییکم».