«السَّلَامُ عَلَیکَ یَا بَقِیَّهَ اللَّهِ سَیِّدِی آجَرَکَ اللَّه سَیِّدِی مَوْلَایَ أَغِثْنَا وَ أدرِکنا أَجِرْنَا وَ أَضِفْنَا نَحْنُ ضُیوفُک».

«أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ الرَّجِیمِ»

«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ»

«أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِبادِ»[۱].

«رَبِّ اشْرَحْ لی‏ صَدْری‏* وَ یَسِّرْ لی‏ أَمْری‏* وَ احْلُلْ عُقْدَهً مِنْ لِسانی* یَفْقَهُوا قَوْلی‏‏»[۲]

«الحَمدُلله رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ الصَّلَاهُ عَلَی خَاتَمِ الْمُرْسَلِینَ طَبِیبَنَا حَبِیبَنَا شَفِیعِ ذُنُوبِنَا أَبِی الْقَاسِمِ مُحَمَّد وَ آلِهِ الْمَعْصُومِینَ سِیَّمَا الْحُجَّهِ بَقِیَّهِ اللَّهِ فِی الْعَالَمِینَ عَجَّلَ اللَّهُ فَرَجَهُ وَ رَزَقَنَا اللَّهُ صُحْبَتَه وَ نُصْرَتِه وَ اللَّعْنَ عَلِی أَعْدَائِهِمْ أَجْمَعِینَ»

شهادت امیر المؤمنین علی (علیه الصّلاه و السّلام)

فاجعه‌ی عظمی، داحیه‌ی کبری، مصیبت جانکاه شکافته شدن فرق مولی الموحدین، امیر المؤمنین (علیه السّلام) را به محضر امام زمان و شما تسلیت عرض می‌کنم.

شب قدر برتر از هزار ماه

عرایض مختصری خدمت شما عرضه می‌داریم، مسئله‌ی اوّل اهمیّت شب قدر است. شب قدر قلب لیالی صالحه است، کما این‌که ماه مبارک رمضان قلب شهور است. شب قدر فوق ظرفیّت عالم مادّه است. در عالم مادّه رشد، حرکت و جهش محدود به حدودی است ولی شب قدر خدا به پیغمبر خود فرمود: «وَ ما أَدْراکَ ما لَیْلَهُ الْقَدْر»[۳] یعنی تو چه می‌دانی شب قدر چیست؟ بعد برای این‌که ما از این فرصت غافل نباشیم، این‌طور نشود که این شب بگذرد و کاری برای خود نکرده باشم. فرمود: «لَیْلَهُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ»[۴] کسی هزار ماه مراقبه داشته باشد، عبادت داشته باشد، جهاد رفته باشد، جانباز شده باشد، همه‌ی خوبی‌ها را انجام داده باشد به اندازه‌ی شب قدر پیشرفت نمی‌کند، رشد نمی‌کند، نور نمی‌گیرد، انقلاب و تحوّل پیدا نمی‌کند. نمی‌گوید مانند هزار ماه است، می‌گوید از هزار ماه بهتر است.

توبه و تضرّع به درگاه خدا در شب قدر

حالا در چنین فرصتی ما چطور می‌توانیم از این فرصت استفاده کنیم؟ اگر هزار ماه به ما فرصت داده بودند ما در آن هزار ماه شب‌ها قائم بودیم و روزها صائم بودیم، ولی به اندازه‌ی این یک شب به خدا نزدیک نمی‌شدیم، به امام زمان خود قرب روحی پیدا نمی‌کردیم. این شب، شب دیگری است، این شب بهشتی است، شب عرشی است، شب ملکوتی است، مانند شب‌های دیگر نیست‌. لذا جوانی که امشب گوشه‌ی چادر مادر خود حضرت زهرا (سلام الله علیها) را می‌گیرد، با عنایت بی‌بی توبه‌ می‌کند «التّوبه حَسَن وَ لکِن فی الشَّبابِ أحسَن»[۵] توبه از همه چیز خوب است، توبه از غیبت، توبه از دروغ، توبه از چشم چرانی، توبه از حرام خوری، توبه از این همه گناه. یک امشب پناه آوردیم توبه کنیم، إن‌شاءالله توبه‌ی ما هم قبول است.

هیچ‌گاه از رحمت خدا ناامید نباشید

خدا هیچ کسی را نابود نمی‌کند. به همه امید داده است. گفته هر کسی که هستید «قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً‏»[۶]، هر قدر که گناه کرده باشید، گناه شما از دریاها وسیع‌تر باشد، عدد آن از ریگ بیابان بیشتر باشد، از ستارگان آسمان هم بیشتر گناه کرده باشید به سمت من بیایید، من همه‌ی شما را می‌بخشم. «تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَهً نَصُوحاً»[۷] گناه ما را بدبخت می‌کند، گناه ما را بی‌برکت می‌کند، گناه فاصله‌ی بین ما و امام زمان (علیه السّلام) است، گناه فاصله‌ی بین ما و بهشت است، گناه فاصله‌ی بین ما و شهدا است. امشب فرصتی است که این گناهان ما بریزید. یکی این نکته است که قدر شب قدر و ظرفیّت شب قدر از دست ندهیم.

پذیرش عبادت در پرتو قبول ولایت الهی

نکته‌ی دوم این‌ است که هم نزول قرآن است و هم فرودگاه قرآن است. قرآن و ولایت از هم جدایی پذیر نیستند. اسلام دین ولایت است، دین حاکمیّت خدا است. لذا اگر کسی قرآن را قبول کند و به تمام احکام قرآن پایبند باشد منهای ولایت ارزشی ندارد! شیطان ۶ هزار سال عبادت کرده است، ما اگر ۶ هزار سال عبادت کنیم به شیطان نمی‌رسیم. ۶ هزار سال عبادت آن هم نه در این عالم، عبادتی که ملائکه کم آوردند و در برابر شیطان، او را خطیب خود قرار دادند. در صف ملائکه رنگ ملک گرفت. ۶ هزار سال آن هم ما نمی‌دانیم که از سال‌های این‌جا است یا از سال‌های آخرت است.

یک چنین کوشش و تلاشی، یک چنین حرکتی، امّا چون در پرتو ولایت نبود او را رشد نداد. دور خود چرخیده بود، به بالا نرفته بود. کسی که ریسمان ولایت در دسترس او نباشد و به ریسمان ولایت چنگ نزند رشد ندارد. هر قدر عبادت او بیشتر شود تکبّر او بیشتر می‌شود. هر قدر عبادت او بیشتر شود خودنمایی او بیشتر می‌شود. نمود است، بودی وجود ندارد، حقیقتی وجود ندارد. از این جهت مسئله‌ی ولایت…

ولایت یعنی سرپرستی

ولایت هم ولایت ذهنی نیست، ولایت عینی و خارجی است. ولایت یعنی حاکمیّت خدا، قبول حاکمی که خدا او را برای حکومت شما مقرّر کرده است. شما سکولار نیستید، شما اُمانیست نیستید. سکولار یعنی دین را از زندگی به حاشیه بردن، دین را دخیل در زندگی ندیدن و اُمانیست هم یعنی خود را به جای خدا گذاشتن.

قبول اسلام و تسلیم شدن در برابر امر خدا

 این مسائل ظاهری حواس ما را پرت نکند، نظام ما نظام مردم سالاری است، ولی کدام مردم؟ جمهوری اسلامی. کسی که اسلام را قبول نداشته باشد پر است، مگسی پیش خدا ارزش ندارد. اگر همه‌‌ی عالم کافر باشند خدا احتیاجی ندارد، ولی ارزشی برای این‌ها قائل نیست. ارزش ما به این است که تسلیم خدا باشیم. تسلیم خدا نه این‌که فقط موقع نماز، نماز بخوانیم. در ادارات خدا را داشته باشیم، در وزارت‌ خانه‌ها خدا را داشته باشیم. رئیس جمهور خدا را داشته باشد. ما از هر طریقی رئیس جمهور شدن را مشروع نمی‌دانیم. ما از هر طریقی قاضی شدن را مشروع نمی‌دانیم. ما از هر طریقی رئیس قوّه شدن را قبول نداریم. اگر ما از راه مشروع چیزی را به دست آوردیم برکت و نور دارد وگرنه هم خود را بدبخت می‌کنیم هم مردم را بدبخت می‌کنیم. مانند شیطان می‌شود؛ شیطان بعد از ۶ هزار سال عبادت شب و روز یک آتش عالم‌گیر شد که هر لحظه که می‌گذارد به لعنت بر شیطان اضافه می‌شود و گمراهی ما را دامن می‌زند. لذا نکته‌ی بسیار حسّاسی است.

نزول قرآن در شب قدر بر قلب پیامبر

خدا در قرآن می‌فرماید: قرآن را شب قدر نازل کردیم ولی کجا نازل کردیم. ما باید آن‌جا را پیدا کنیم و به آن‌جا دسترسی پیدا کنیم. کجا نازل کرده است؟ «نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمینُ * عَلى‏ قَلْبِک‏»[۸] بر قلب پیغمبر نازل کردیم. ما از چه طریقی می‌توانیم به قلب پیغمبر راه پیدا کنیم؟ «أَنَا مَدِینَهُ الْعِلْمِ وَ عَلِیٌّ بَابُهَا».[۹] جرم علی هم همین یک نکته بود. او حکومت را برای خود نمی‌خواست.

 شورای شش نفره عمر برای انتخاب خلیفه

بعد از عمر در آن شورایی که تشکیل شد، کافی بود امیر المؤمنین شرطی که آن‌ها گفتند قبول کند و اگر این کار را می‌کرد همان‌جا علی را انتخاب می‌کردند. ولی امیر المؤمنین وسیله را… هیچ وقت هدف وسیله را توجیه نمی‌کند. اگر ما بودیم می‌گفتیم چه می‌شد؟ مصلحت این بود که امیر المؤمنین شرط را می‌پذیرفت و بعد هم عمل نمی‌کرد. کما این‌که این‌ همه وعده می‌دهند و بعداً عمل نمی‌کنند. چه اشکالی داشت که علی هم وعده می‌داد و بعد اسلام را پیاده می‌کرد.

رضایت الهی در گرو پیروی و اطاعت از خدا

بیایید صراحت داشته باشید، شفافیّت داشته باشید. این تذکرهای حضرت آقا… خدا می‌داند وقتی آدم حرف‌های ایشان را می‌شنود این سیّد نیست که حرف می‌زند. این سخنان را به زبان او می‌گذارند که این‌قدر پرنور و دلسوزانه، بدون برخورد با کسی دارد خط می‌دهد. خدا می‌داند منشأ او اخلاص و نورانیّت است. چون خود ایشان هم دنبال اخلاص و رهبری نبود. طبق تکلیف و وظیفه به دوش او گذاشته شد.

بیایید ما خدا را از خود راضی کنیم. خلق را راضی کردن ما را به جایی نمی‌رساند. خدا را راضی کنیم، با خدا باشیم. خدا همه کاره است، عزّت به دست او است، ذلّت به دست او است، روزی به دست او است، مرگ و حیات به دست خود او است، شکست و پیروزی به دست خدا است.

 در راه خدا باب الله ولایت است. انقیاد در برابر خدا، تسلیم بودن در برابر خدا در تمام شئون زندگی. در خانه خدا را داشته باشیم، حرف می‌زنیم خدا را داشته باشیم، نیش زبان یعنی چه؟ دعوا و جدال در خانه یعنی چه؟ خلاف رضای خدا است. خدا را از خود ناراضی نکنیم.

رهنمودهای الهی راه رهایی از گمراهی و سرگردانی 

 این مسئله‌ی شب قدر و نزول قرآن بر قلب پیغمبر و راه قلب هم ولایت است و حاصل آن هم این است که ما تسلیم باشیم. نظر خود را بر نظر دین ترجیح ندهیم. هر چه دین گفته است انجام دهیم. خدا هم تضمین کرده است. فرموده است «فَمَنِ اتَّبَعَ هُدایَ فَلا یَضِلُّ وَ لا یَشْقى‏»[۱۰] اگر از این راهی که من به شما نشان دادم، با این آدرسی که من در اختیار شما قرار دادم بیاید هم سرگردان نمی‌شوید، هم بدبخت نمی‌شوید. «فَلا یَضِلُّ»[۱۱]یعنی راه را گم نمی‌کنید، سرگردان نمی‌شوید، «وَ لا یَشْقى‏» یعنی بدبخت نمی‌شوید.     

امّا اگر ما تسلیم خدا نبودیم، قانون خدا را و حکم خدا را در بعد سیاسی، در بعد فرهنگی، در بعد اجتماعی قبول نکردیم هم خدا ما را سرگردان می‌کند و هم بدبخت می‌شویم. خدا به ما مهلت می‌دهد، ما را سرگرم می‌کند، یک وقت سر از جایی در می‌آوریم می‌بینیم نه آبرو داریم، نه مردم را داریم و نه آخرت داریم.

توسّل به امام زمان کلید شب قدر

امشب شب توسّل است، شب ارتباط با امام زمان است. حضرت حجّت پرونده‌ها را در ایام لیالی بررسی می‌کنیم. «ا أَیُّهَا الْعَزیزُ مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَ جِئْنا بِبِضاعَهٍ مُزْجاهٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَیْنا إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقینَ».[۱۲]

پایان

[۱]– سوره‌ی غافر، آیه‌ ۴۴٫

[۲]– سوره‌ی طه، آیات ۲۵ تا ۲۸٫

[۳]– سوره‌ی قدر، آیه ۲٫

[۴]– همان، آیه ۳٫

[۵]– نهج الفصاحه، ص ۵۷۸٫

[۶]– سوره‌ی زمر، آیه ۵۳٫

[۷]– سوره‌ی تحریم، آیه ۸٫

[۸]– سوره‌ی شعراء، آیات ۱۹۳ و ۱۹۴٫

[۹]– وسائل الشیعه، ج ‏۲۷، ص ۳۴٫

[۱۰]– سوره‌ی طه، آیه ۱۲۳٫

[۱۱]– سوره‌ی طه، آیه ۱۲۳٫

[۱۲]– سوره‌ی یوسف، آیه ۸۸٫