سؤال: لطفا این عبارت را که در تعریف تقوا گفته  اند، بیان کنید: « تَقْوى بِاللّه ، وَ هُوَ تَرْکُ الْحَلالِ فَضْلاً عَنِ الشُّبْهَهِ؛ وَ تَقْوى مِنَ اللّه ، وَ هُوَ تَرْکُ الشُّبَهاتِ فَضْلاً مِنَ الْحَرامِ. »

جواب: تعریف اول اخصّ مراتب تقوا است که انسان حتى حلال را مرتکب نشود تا چه رسد به شبهه، و به ضروریات اکتفا نموده و از مباحات هم کناره  گیرى کند چه رسد به شبهات و محرّمات، و این که اسمش را « تقواى باللّه   » گذاشته  اند گویا ترسى در کار نیست، باید خود خدا بدهد و مؤیدش خدا است و بنده « بِاللّه یَفْعَلُ »؛ (به خدا انجام مى دهد) و فعل عبد نیست و خدا همه کاره و فاعل است؛ به خلاف تعریف دوم که « تَقْوى مِنَ اللّه » است که ترس و پرهیز از خود خداست. ما اگر همان مرتبه  ى آخر تقوا را رعایت کنیم و از حرام یقینى اجتناب کنیم، خیلى خوب است البته در مواردى که مصلحت باشد! و گرنه، « بهار توبه شکن مى  رسد، چه چاره کنم؟! » مگر آن  ها که کار حرام به جا مى  آورند، بى عقل هستند؟!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد