عبدالعلی نگارنده که ابتدا «سرباز» و بعد «نگارنده» تخلّص میکرد از شاعران معاصر است.
او در سال ۱۲۷۸ هـ ش در اصفهان متولّد شد. با گذشت ۳۰ سال و ۲ ماه از خدمت در ارتش، در اوّل اردیبهشت ۱۳۳۶ هـ ش با درجهی سرگردی بازنشسته بود.
سرانجام در یکی از روزهای پاییزی سال ۱۳۴۷ شمسی مطابق با ۱۳۸۸ قمری از دار فانی، راهی دیار باقی شد و در ابن بابویه در بخش مسجد ماشاءالله به خاک آرمید.
بعد از گذشت چهل و اندی سال از درگذشت او، دیوان کامل اشعارش به همّت جواد هاشمی «تربت» و مقدّمهی محمّدرضا حکیمی توسّط انتشارات آرام دل در سال ۱۳۹۲ چاپ شد و در تهران با حضور شاعران ولایی رونمایی شد. در این جلسه، غیر از شعرای تهران، خانوادهی سرگرد نگارنده و نیز دوستان این شاعر از مشهد و نیز برخی اهالی شعر و سخن از قم و کاشان حضور داشتند.
این شعر زیبا با وزن عروضی خاص که کمتر هم دیده شده به خطّ شاعر در پشت جلد کتاب مذکور مشهود است. در نسخه ی خطّی شاعر، زیر عنوان شعر نوشته شده است: فَعْلُن فَعَلُن فَعْلُن فعول:
هر کس سر و کارش با علی است
باید برود، هر جا علی است
هر کس که بگوید «لافتی»
دنبالهی آن، «الّا» علی است
تعظیم علی در «هل اتی» است
راز نبأ و طه، علی است
منظور خدا آن جا که گفت
«قد افلح من زکّا» علی است
در علم و ورع، تقوا و زهد
در هر عملی، یکتا علی است
آذوقهکش بیچارگان
پنهان ز کسان، شبها علی است
آن کس که نمیافتاده است
در خدمت خلق از پا، علی است
هان! ای بشر حقناشناس!
بالله قسم! حق با علی است
فرمود نبی: مولای شما
امروز منم، فردا علی است
آن کس که ولی بعد از من است
باشد علی و «هذا علی» است
آن کس که بنا بر امر حق
شد همسر او زهرا، علی است
آن کاو احدی کفوش نبود
جز انسیهی حورا، علی است
القصّه؛ خدا را خانهزاد
تنها علی و تنها علی است
از جانب حق، مهماننواز
در سدره، شب اِسری علی است
مأوای خدا در قلب من است
تا ورد زبانم، یا علی است
من خاک رهم، او رهنما
من بندهام و مولا علی است
من ذرّهام و او آفتاب
من قطرهام و دریا علی است
«سرباز» رود، هر جا دل است
چون دل سر و کارش با علی است
پاسخ دهید