در صفین وقتى لشکر معاویه بر آب مسلط شدند، آب را بر آن حضرت و اصحابش بستند، اما وقتى که حضرت مسلط شد، به آن  ها آب داد و مانع نشد.⁽شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج۳، ص۳۱۹؛ بحار الانوار، ج۳۲، ص۴۳۸؛ وقعه صفّین، ص۱۶۲٫⁾ آیا تا به حال دیده یا شنیده شده که کسى در وقت جنگ، به دشمن خود آب بدهد؟!

در زمان پادشاهى روسیه، در جنگ جهانى اول هر چه لشکر براى جنگ با آلمان مى رفتند برنمى گشتند، یک بار وقتى قطار پر از جوان مى خواست براى جنگ حرکت کند، مادران آنها جلوى قطار خوابیدند تا مانع حرکت او شوند، از مسکو کسب تکلیف کردند، دستور رسید که با قطار از روى مادرها عبور کنید.

معمول بود که در وقت جنگ و حمله چند نفر نگهبان مى گذاشتند تا کسى فرار نکند؛ اما امام حسین ـ علیه  السّلام ـ در شب عاشورا فرمود:

« أَنْتُمْ فى حَلٍّ مِنْ بَیْعَتى. » بیعت خود را از شما برداشتم. بحار الانوار، ج۱۱، ص۱۴۹؛ ج۴۴، ص۳۱۵؛ ج۴۵، ص۹۰؛ امالى صدوق، ص۱۵۴؛ قصص الانبیاء جزایرى، ص۳۶٫

این قوم با من کار دارند، هر که مى  خواهد برود. تعداد لشکر امام حسین ـ علیه  السّلام ـ در شب عاشورا قریب هزار نفر بود، شب عاشورا ده نفر، ده نفر بعضى با خداحافظى، و بعضى حتى بدون خداحافظى از رکاب آن حضرت دور شدند و رفتند! از عبارت « فَأَمّا عَسْکَرُهُ ففارَقُوهُ، وَ أَمّا أَهْلُهُ الاْءَدْنَوْنَ فَأَبَوْا وَ قالُوا: لا نُفارِقُک، فَقالَ لَهُم: فَإِنْ کُنْتُمْ وَطَّنْتُمْ أَنْفُسَکُمْ عَلى ما وَطَّنْتُ نَفْسى عَلَیْهِ، فَاَعْلَمُوا…. »؛ (لشکر آن حضرت از او جدا شدند، ولى بستگان نزدیک باقى مانده و گفتند: از تو جدا نمى  شویم، آن  گاه حضرت به آنان فرمود: حال که شما همراه با من، خود را براى مرگ آماده کرده  اید، پس بدانید…) که در برخى منابع یاد شده در پانوشت گذشته آمده است، به دست مى  آید که بسیارى از لشکریان حضرت، شب عاشورا از آن حضرت جدا شدند.

هم چنین سیّد الشّهدا ـ علیه  السّلام ـ به حضرت مسلم ـ رحمه  اللّه   ـ فرموده بود که با مهربانى رفتار کند، و شاید سبب کشته شدن و شهادت حضرت مسلم، همین بوده که اذن جنگ نداشته و گرنه در « دار الأماره » و مقر ابن زیاد بیشتر از بیست نفر نبود و حضرت مسلم مى  توانست آن  ها را محاصره کند.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد