یک سال است که عقد کرده ام. در جلسه خواستگاری با همسرم شرط کردم محل سکونتمان بسته به محل کارم باشد، اما اولویت، روستای محل سکونت خودم است؛ او هم در این مورد چیزی نگفت. همسرم در شهر زندگی میکند و الان حاضر نیست روستا زندگی کند. از لحاظ شرعی هم که برایش توضیح میدهم میگوید این مسئله احساسی است؛ باید درکم کنی. اگر امکان دارد من را راهنمایی کنید چه طور برخورد کنم تا با محبت مسائلمان حل بشود.
یکی از مواردی که در بحث تمکین زن از شوهر مطرح است لزوم مسکن‌گزینی زن در منزل شوهر است. شوهر مکلف است زن خود را در خانه بپذیرد و زن نیز مکلف است در خانه شوهر زندگی کند. قوانین برای نظم و سامان دادن به زندگی وضع می‌‌شوند.
زن و شوهر اهداف مشترکی دارند که ازدواج براساس آن‌ها صورت می گیرد. این اهداف مشترک وسیله ای است که حقوق و تکالیف مشترکی را بین زن و شوهر ایجاد می نماید و زن با بررسی وضعیت شوهر و شوهر با بررسی وضعیت زن و شرایط موجود تمام تلاش خود را برای انجام مسئولیت خویش در زندگی مشترک به کار می‌‌برند. در این مسئله، اگر شما با همسر خود شرط کرده اید که جای خاصی محل سکونت باشد و همسر شما آن شرط را پذیرفته اکنون باید به شرط خود عمل کند.
البته باید این نکته را در نظر داشت که معمولاً محل سکونت زن و شوهر همان محل اشتغال شوهر است. چون شوهر وظیفه دارد مخارج زندگی را تأمین کند و چه بسا اگر از محلی به محل دیگر رود (مثلاً از شهر به روستا و بالعکس) شغل خود را از دست بدهد و زندگی دچار مشکلات جدی شود. با توجه به این که زن و شوهر مکلف به حسن معاشرت با یکدیگرند و این تکلیف با صراحت کامل در قرآن کریم آمده است.[۱]
همسر خویش را راضی به زندگی در محل قرارداد خود نمایید و اگر به دلیل موجهی همسر شما خواسته دیگری دارد و برای شما هم امکان زندگی در شهر فراهم است، به خاطر ارزش فراوانی که زندگی و همسری دارد و به دلیل این که زن مظهر مهر و محبت است و مهربانی شما به زندگی صفا و محبت افزون‌تری می‌‌بخشد. در محلی که علاوه بر مطلوب بودن برای همسرتان برای شما هم قابل تحمل است، زندگی کنید و از رضایت و اطمینان خاطر او لذت ببرید و می توانید یک دوره گذر داشته باشید به این صورت که مقدمات کار در شهر را نیز فراهم کنید و به طور پاره وقت و یا چند روز در هفته شرایط اشتغال در شهر را نیز فراهم کنید.
پی نوشت
[۱] – نساء، آیه ۱۹٫
پاسخ دهید