سؤال: روایاتى در کافى مذکور است که مفاد آنها این است که « محبّت اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ بدون عمل و بندگى مفید نیست، و خداوند با کسى خویشى ندارد و میزان

در قرب و بُعد و ثواب و عقاب، طاعت و معصیت خداست. » ⁽کافى، ج ۲، ص ۷۴، روایت ۳؛ ج ۸، ص ۱۱٫ نیز ر.ک: کافى، ج ۲، ص ۳۰۰؛ وسائل الشیعه، ج ۱، ص ۹۳؛ بحار الانوار، ج ۲، ص ۲۹؛ ج ۶۸، ص ۱۷۹؛ ج ۶۹، ص ۲۲۵؛ امالى طوسى، ص ۳۷۰٫⁾ این روایات را چگونه تفسیر مى فرمایید؟

جواب: دیدن یک روایت بدون ادلّه ى دیگر، نظیر تنها به قاضى رفتن است، محبّت و ولایت اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ خود، یک عمل است و واجب، بلکه از اعظم طاعات و واجبات است، به حدّى که فرموده اند:

« لَمْ یُنادَ بِشَىْ ءٍ کَما [ما] نُودِىَ بِالوَلایَهِ. » به هیچ چیز، همانند ولایت فرا خوانده نشده است.⁽کافى، ج ۲، ص ۱۸ و ۲۱؛ وسائل الشیعه، ج ۱، ص ۱۷؛ بحار الانوار، ج ۶۵، ص ۳۲۹ و ۳۳۲٫⁾

البته نماز، روزه، زکات و حج هم واجب است و محبّت هر قدر رتبه اش بیشتر باشد، اثر آن در اعمال دیگر بیشتر خواهد بود. در قرآن شریف مى  فرماید:

«إِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِى الْقُرْبَى» به  جز مودّت نزدیکان [من].سوره ى شورى، آیه ى ۲۳٫

اگر چیز دیگرى غیر از مودّت اهلبیت ـ علیهم السّلام ـ براى مردم نافع  تر بود، بیان مى شد. البته ما متأسّفانه به آنها محبّت داریم، امّا در راه و مکتب آنها نیستیم، لذا مثل آنها نماز نمى خوانیم و مثل آنها حجّ به جا نمى آوریم و…

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد