شخصى به نزد دخترش رفت تا دو سه شب پیش او بماند، همان جا سکته کرد، چه  قدر مرگ به انسان نزدیک است.ما هر وقت مى خواهیم ذکر مرگ کنیم، خود را در فاصله ى صد و بیست سال از آن مى بینیم و آن  گاه آن را ذکر مى کنیم. با آن که خداوند سبحان مى فرماید:

«اللّه یَتَوَ فَّى الاَنفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَ الَّتِى لَمْ تَمُتْ فِى مَنَامِهَا فَیُمْسِکُ الَّتِى قَضَى عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَ یُرْسِلُ الاْءُخْرَىآ» خداوند، جانها را هنگام مرگشان مى گیرد، و آنان را که نمرده اند در حال خواب مى گیرد، پس خداوند جان هایى را که مرگ را بر آنها حتمى نموده نگاه مى دارد، و بقیّه را رها مى کند.

بنابراین، هر شب ما مى میریم.سوره  ى زمر، آیه  ى ۴۲٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد