«إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنفُسِهِمْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ ۚ أُولَٰئِکَ هُمُ الصَّادِقُونَ»[۱]. فرمود: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ» مؤمنون انحصاراً کسانی هستند که اولاً خدای متعال را باور کردند «آمَنُوا بِاللَّهِ»، و بعد راه را، یعنی هم مبدأ و هم مسیر را باور کرده‌اند که بدونِ رسالتِ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلّم و بعد از ایشان ائمه اطهار علیهم السلام که حضرت امام رضوان الله تعالی علیه می‌فرمایند: اگر ما در اذان و در اقامه «أشهَدُ أنَّ امیرالمؤمنینَ علیّاً وَلی الله» هم نگوییم، همان شهادتِ به رسالت، شهادتِ به ولایتِ امیرالمؤمنین و اولادِ ایشان علیهم السلام هم هست، این اقرار به این موضوع است که راهِ خدای متعال همیشه برقرار است، این سیمِ رابط هرگز قطع نمی‌شود، تا پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلّم است ایشان، بعد آن کسی که جانِ پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلّم است، آن کسی که جانشینِ پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلّم است، آن کسی که به جای پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلّم است. حقیقتِ نبوّت در وجودِ این دوازده معصومِ ما هست، از نظرِ حقوقی نبی نیستند، ولی از نظر حقیقی «ولیّ» هستند، روحِ نبوّت هستند، جانِ نبوّت هستند، لذا ایمانِ به راه که «اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ»[۲] وجودِ نازنینِ حضرت خاتم صلی الله علیه و آله و سلّم و دوازده نورِ پاک راهِ به سوی خدای متعال هستند و بدونِ این‌ها نمی‌شود به مقصد رسید، باید باور کنیم که ما رهبر نیاز داریم، این جزوِ باورهای قطعی است، بر اساسِ نشانی‌ای که قرآن به ما می‌دهد اگر کسی این باور را نداشته باشد مؤمن نیست. «ثُمَّ لَمْ یَرْتَابُوا» وقتی ایمان و باورِ او به خدای متعال و راهِ خدای متعال قطعی بود، باید دیگر گرفتارِ رِیب و شَک نشود.

[۱] سوره مبارکه حجرات، آیه ۱۵

[۲] سوره مبارکه حمد، آیه ۶