معنای «اَشهدُ اَن لا اله الاّ الله» این است که : من شاهد و گواه هستم بر این‌که: در عالم هستی هیچ پناهی جز خداوند نیست.

«لَهُ المُلک و لَهٌ الحَمد» یعنی برای هیچ کسی جز خداوند، مالکیّتی نیست و هیچ خیر و نعمت و فضیلتی جز از خدا و مال خدا نیست. یعنی همه‌ی عالم هستی، مملوک خداوند است و هیچ خوبی و فایده‌ای جز برای خداوند نیست.

پس کسی که عقیده داشته باشد که هیچ پناهی جز خداوند نیست، چگونه در امورش به غیر خداوند پناه می‌برد و به او پناه نمی‌برد؟!

و کسی که در کارهای مهمّش مثلاً به پدرش یا به چیزی از متاع دنیا پناه می‌برد و اطمینان و آرامش دلش به مال دنیا بیشتر است از وعده‌ی خداوند در کتابش –بعد از تأکید نمودنش با قسم ]در مورد روزی بندگانش[– آیا این مطلب، با اعتقاد به این‌که: هیچ ملجأ و پناهی جز خداوند نیست، جمع می‌شود؟!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۳۰