اباعبدالله کنیه حضرت سیدالشهدا حسین بن علی علیه‌السلام است و کنیه به معنی نام بردن چیزی به کنایه و اشاره است. و اینکه اشخاص را با کنیه یا لقب ذکر می‌کردند به علت احترام و بزرگداشت طرف بود چون گفتن اسم باعث کوچک کردن اشخاص می‌گردید.

نامگذاری اباعبدالله

کنیه امام حسین علیه السلام را جد بزرگوارشان رسول خدا (ص) برای آن حضرت قرار داد چون آن حضرت مطابق آیه «و ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی»، هرچه بگوید وحی از طرف خداست می‌توان گفت که این کنیه هم از طرف خداست. شیخ طوسی از امام رضا علیه‌السلام نقل کرده که چون حضرت حسین علیه‌السلام متولد شد رسول خدا (ص) به اسماء بنت عمیس فرمود بچه مرا بیاور. اسماء آن حضرت را در جامه سپیدی پیچیده خدمت رسول خدا آورد حضرتش او را در دامن گذاشت اذان در گوش راست و اقامه در گوش چپ او فرمود، در همان هنگام جبرائیل نازل شده گفته: حق تعالی تو را سلام می‌رساند و می‌فرماید که چون علی نسبت به تو به منزله هارون نسبت به موسی است پس او را به اسم پسر کوچک هارون که شبیر است نام کن و چون لغت تو عربی است او را حسین بخوان پس حضرت رسول او را بوسید و گریست و فرمود که تو را مصیبتی عظیم در پیش است خداوند کشنده تو را لعنت کند و آن گاه فرمود اسماء این خبر را به فاطمه (س) نگو.
اسماء می‌گوید چون روز هفتم شد پیغمبر فرمودند فرزند مرا بیاور چون او را نزد آن حضرت بردم گوسفند سفید و سیاهی برای او عقیقه کرد، یک رانش را به قابله داد و سرش را تراشید و به وزن موی سرش نقره تصدق کرد و خلوق بر سرش مالید و او را در دامان خود گذاشت و فرمود:‌ای اباعبدالله کشته شدن تو برای من بسیار گران است و آن گاه گریست. گفتم پدر و مادرم فدای تو باد این چه خبری است که از روز اول ولادت گفتی و امروز نیز می‌فرمایی؟ حضرت فرمود که بر این فرزند دلبند خود می‌گریم که گروهی از بنی امیه او را خواهند کشت خداوند شفاعت من را برایشان نرساند. مردی او را می‌کشد که رخنه در دین خواهد کرد و به خدای بزرگ کافر خواهد شد. آن گاه فرمود: خداوندا تو دوستدار ایشان باش و دوست بدار هر که ایشان را دوست می‌دارد و لعنت کن هر که ایشان را دشمن می‌دارد و لعنتی که زمین و آسمان پر شود. پس دانستیم که اسم و کنیه امام حسین (ع) از طرف خدا بوده و هر دو آنها در اول تولد نهاده شده است.

علل نامگذاری اباعبدالله

اباعبدالله به معنای پدر بندگان خدا است و علت این که آن حضرت پدر بندگان خدا شد چند چیز است:

▪ علت اول

این مسلم است که اول چیزی که خدا خلق کرد نور وجود پیامبر گرامی اسلام (ص) بود که خودش فرمود: «اول ماخلق الله نوری»، پس به طور قطع می‌توان گفت اول خلقت عالم امکان نور مبارک آن حضرت بوده است و این مطلب در روایات بسیاری آمده است از جمله روایتی از علامه مجلسی که از امیر مؤمنان نقل می‌کند که خدا بود و هیچ نبود پس اول چیزی که خلق کرد نور حبیب خود محمد (ص) بود، او را آفرید قبل از آن که آب،عرش،کرسی و آسمان‌ها، زمین، لوح، قلم، بهشت، جهنم، ملائکه و آدم را بیافریند.
پس چون نور محمد (ص) را خلق کرد هزار سال نزد پروردگار خویش ایستاد و او را به پاکی یاد می‌کرد و حمد و ثنای او را می‌نمود و حق تعالی نظر رحمت به سوی او داشت و به او فرمود: مراد من از خلق عالم تویی، اراده کننده خیر و سعادت تویی، برگزیده خلق من تویی. حال که معلوم شد اولین خلقت خداوند چیست با بیانی از مرحوم شیخ جعفر شوشتری که در کتاب وسائل المحبین دارد می‌گوییم: حسین (ع) نیز اول ما خلق الله است چرا که پیامبر (ص) فرمود: «حسین منی وانا من حسین» و در روایت دیگر است که فرمود: «انا من حسین و حسین منی».
پس وقتی که حسین(ع) از پیامبر (ص) و پیامبر (ص) از حسین(ع) شد باید هر زمان که پیامبر (ص) بوده حسین (ع) نیز بوده باشد. اگر بگویی که مراد از حسین منی این است که پیغمبر(ص) می‌فرماید حسین از نسل من است و از من به وجود آمده است.
می‌گوییم این گفته نباید خصوصی باشد بلکه در مورد امام حسن (ع) نیز آمده: حسن و حسین منی و انا من حسن و حسین، حال آن که این جمله فقط در مورد امام حسین(ع) گفته شده است نه در باره امام حسن (ع). با این بیان می‌گوییم اگر خداوند همه موجودات عالم را به واسطه نور پیامبر(ص) خلق نموده است باید به واسطه امام حسین (ع) هم خلق شده باشد زیرا که حسین (ع) از پیامبر (ص) است و پیامبر (ص) از ایشان، پس حسین پدر همه موجودات عالم است و باید به او اباعبدالله گفته شود. البته این مسلم است که پیامبر خدا (ص) فرمود: «انا و علی ابوا هذه الامه» من و علی (ع) پدران این امت هستیم. در این روایت قید این امت آمده است و شامل سایر امم نمی‌شود ولی اباعبدالله پدر همه بندگان خدا است چه آن که شهادت آن حضرت برای همه عالم بشریت سودمند بود نه فقط عالم اسلام بلکه تمام موجودات علاقه خاصی به آن حضرت دارند و برای ایشان می‌گریند.

▪ علت دوم

دومین جهتی که امام حسین (ع) اباعبدالله شد برای قیامش بود چون اگر آن حضرت قیام نمی‌کرد با نقشه‌هایی که بنی امیه کشیده بود یک نفر گوینده لااله‌الاالله باقی نمی‌ماند و گروه گروه از دین و آئین محمدی بر می‌گشتند و در نتیجه اسلام آخرین لحظات عمر خود را تسلیم مظالم دولت اموی می‌کرد. امام حسین (ع) دید اگر قیام نکند ارکان اسلام از جا کنده شده و مقدسات آن دستخوش هوی و هوس بنی‌امیه واقع می‌شود و میلیون‌ها جمعیت که با خون دل و فداکاری‌های گران از ضلالت و بت پرستی نجات یافته‌اند و به شاهراه سعادت ابدی رسیده‌اند اینک در اثر دلخواه معاویه و یزید فــــوج فوج از دیـن خارج شده بلکه از جاده بشریت و آدمیت نیز بیرون می‌روند. عزت آل محمد (ص) که ناموس الهی است مورد ایذاء و اذیت واقع شده و هزاران مسلمان تحت نفوذ ظالمانه بنی امیه دچار شکنجه و عذاب اند.
پس امام حسین (ع) پدر تمام بندگان خدا خواهد بود، پدر تمامی افرادی که بعد از او ایمان آوردند چرا که همه آنها دین و ایمان خود را مدیون اویند و او مانند پدری مهربان و دلسوز از خود گذشت تا همه فرزندان او در مسیر اسلام و دیانت باقی بمانند و از صراط مستقیم منحرف نشوند.

منبع:پرسمان