در این مورد دو نکته به نظر می‌رسد:
اولاً: عنوان امیرالمؤمنین در آن زمان به نوعی اسم مشخص و شناخته شده برای خلفا به شمار می‌آمد و ائمه(ع) با این نگاه به آنان چنین خطابی می‌کردند، نه آن‌که واقعاً چنین اعتقادی داشته باشند.
مانند آنکه اگر نام فرد مشرکی «عبدالله» باشد، ما با همان نام او را مخاطب قرار می‌دهیم.
ثانیاً: ممکن است تقیه نیز در چنین خطاباتی نقش داشته باشد و به همین دلیل در برخی از عبارات موجود در این خطابها، گمان می‌شود که ائمه نگاه مثبتی به حاکمان هم‌دوره خویش داشتند!

منبع: اسلام کوئست