لذّتی که شهود این مراتب ]عوالم معرفت[ بر اهلش دست می‌دهد، همان است که در «کافی» از حضرت صادق (ع) روایت کرده که می‌فرماید: «لَو عَلِمَ النَّاس ما فی فَضلِ مَعرِفَهِ الله…»

]«اگر مردم بدانند چه چیزهایی در فضیلت معرفت خداوند وجود دارد، دیدگان خود را نمی‌دوختند به آنچه خداوند، دشمنان را بدان بهره‌مند کرده است از جلوه‌ی زندگی دنیا و نعمت آن. و دنیای آن‌ها در نظرشان، پست‌تر بود از آنچه را که زیر گام‌هایشان پایمال می‌کنند. و تحقیقاً به معرفت و شناخت خداوند، متنعّم و متلذّذ می‌شدند مانند لذّت بردن کسی که پیوسته با دوستان خدا در باغ‌های بهشت متنعّم می‌باشد!

معرفت خدا انیس انسان است از هر وحشتی، و همنشین اوست از هر تنهایی، و نور است از هر تاریکی، و نیرو است از هر ضعفی ، و شفا است از هر دردی!»[

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۵۴