شیخ طوسی از سلمی زن ابورافع، نقل کرده است:
فاطمه (ع) بیمار شد و در روز رحلت، فرمود: برایم آب فراهم کن من، آب ریختم و او به بهترین نحو، غسل کرد. سپس فرمود: جامه‌های نو مرا بیاور. آن‌ها را پوشید و وارد اتاق خود شده، فرمود: بسترم را در وسط اتاق بگستران و او در بستر بر پشت و رو به قبله خوابیده دستش را زیر گونه‌اش گذاشت و فرمود: هم اکنون، قبض روح می‌شوم و هیچ کس، جامه از تنم بیرون نیاورد، چون غسل کرده‌ام.
سلمی گوید: فاطمه (ع) از دنیا رفت. زمانی که علی (ع) آمد، او را خبر کردم و از آن چه گفته بود آگاه ساختم او فرمود: جامه از تنش بیرون نخواهد شد سپس او را برداشته با همان غسل، دفنش کرد.
قال الطّوسیّ:
أَخْبَرَنَا حَمَّوَیْهِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو الْحُسَیْنِ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو خَلِیفَهَ، قَالَ: حَدَّثَنَا الْعَبَّاسُ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی رَجَاءٍ أَبُو سُلَیْمَانَ، عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ سَعْدٍ، عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی رَافِعٍ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ سَلْمَى امْرَأَهِ أَبِی رَافِعٍ، قَالَتْ: مَرِضَتْ فَاطِمَهُ (ع)، فَلَمَّا کَانَ فِی الْیَوْمِ الَّذِی مَاتَتْ فِیهِ قَالَتْ:
هَیِّئِی لِی مَاءً، فَصَبَبْتُ لَهَا، فَاغْتَسَلَتْ کَأَحْسَنِ مَا کَانَتْ تَغْتَسِلُ، ثُمَّ قَالَتْ: ائْتِینِی بِثِیَابِی الْجُدَدِ، فَلَبِسَتْهَا، ثُمَّ أَتَتِ الْبَیْتَ الَّذِی کَانَتْ فِیهِ فَقَالَتْ: افْرُشِی لِی فِی وَسَطِهِ، ثُمَّ اضْطَجَعَتْ وَ اسْتَقْبَلَتِ الْقِبْلَهَ وَ وَضَعَتْ یَدَهَا تَحْتَ خَدِّهَا، وَ قَالَتْ: إِنِّی مَقْبُوضَهٌ الْآن فَلَا أُکْشَفَنَّ فَإِنِّی قَدِ اغْتَسَلْتُ. قَالَتْ: وَ مَاتَتْ، فَلَمَّا جَاءَ عَلِیٌّ (ع) أَخْبَرْتُهُ فَقَالَ: لَا تُکْشَفْ، فَحَمَلَهَا بِغُسْلِهَا (ع).[۱]
[۱]ـ الامالی: ۴۰۰، تسلیه المجالس و زینه المجالس ۱: ۵۶۹، البحار ۴۳: ۱۷۲ ح ۱۲، و فی نسخته: فحملها یغسّلها ـ بیاء المضارع عوضاً عن الباء ـ و قال المجلسی فی بیان الحدیث: «لعلّها (ع)إنّما نهت عن کشف العوره و الجسد للتّنظیف و لم تنه عن الغسل» و القرائن یحکم بعدم صحّه هذه الروایات لمعارضتها مع الاحکام الضروریه الفقهیه و الاحادیث المعارضه لها ـ تأتی فی باب التجهیز ـ و لعلّ سبب اختلاقه ما قاله فی ذیل البحار ۸۱: ۳۳۵ أو لتوجیه ما راه أبو حنیفه أو لتقویه ما یوسوس فی صدور بنی امیه لعنهم الله من الهون و الذل لعلیّ (ع) و لترسیخ شبهه عدم حلیه رؤیته لعلیّ (ع) بعد وفاتها (ع) کما یوهم ذلک و هذا، کلام ابن الجوزی فی تذکره الخواص: ۲۸۷٫
پاسخ دهید