المحتضراز کتاب القائم بن شاذان گفته است که امام صادق فرمود : ارواح مؤمنان ، آل محمد(علیهم السلام) را در کوه هاى رِضْوى مى بینند و از غذایشان مى خورند ، از آب شان مى نوشند و در مجالس شان با آنان سخن مى گویند ، تا وقتى که قائم ما اهل بیت قیام کند . وقتى قیام کرد ، خدا مؤمنان را زنده مى کند و به سوى قائم آورده و دسته دسته به او لبیک مى گویند .

در این وقت باطل گرایان به شک افتاده، مدّعیان دروغگو از بین رفته ، مقرّبان نجات مى یابند . وى مى افزاید : این حدیث بر مطلب ما دلالت دارد که گفتیم روح پس از بیرون رفتن از بدن ، دوباره به قالب برمى گردد ، چنان که خوردن و نوشیدن و سخن گفتن ارواح پس از زنده شدن ، بر این مطلب دلالت مى کند .

الغیبه طوسى از عبد الاعلى ، مولى آل سام آورده است : همراه ابوعبدالله(علیه السلام) از شهر بیرون رفتیم . در منطقه « روحاء » به کوهى که مُشْرِف بر آن منطقه بود ، نگاهى کرد و به من فرمود : این کوه را مى بینى ؟ این کوه « رِضْوى » نامیده مى شود . از کوه هاى فارس بود . چون ما را دوست داشت ، خدا آن را به این دیار منتقل کرد . هر درختى در آن خوراکى است و پناهگاه خوبى براى خائفان است ( دوبار فرمود ) صاحب الامر در این جا دو غیبت خواهد داشت : یکى کوتاه و دیگرى طولانى .۱

بحار الانوار از الغیبه سید على بن عبدالحمید به اسناد از امام زین العابدین در خبرى طولانى درباره خروج امام مهدى(علیه السلام) سخن مى گوید که ایشان کنار پیامبر و على(علیه السلام) به کوه رضوى مى آید . در خبر آمده است : آن گاه به کوه رضوى ، خدمت محمد(صلى الله علیه وآله) و امام على(علیه السلام) مى آید که برایش سفارش و عهدى مکتوب مى نویسند . آن را براى مردم مى خواند ، بعد به طرف مکه مى رود و مردم در آن جا گِرْد مى آیند .۲

معجم البلدان در توضیح کوه رِضْوى مى نویسد : از طرف « ینبع » یک روز فاصله دارد و از مدینه ، هفت منزل . . . کوهى بلند که دره ها و پرتگاه هاى زیادى دارد . از طرف « ینبع » آن را سبز دیدم . کسى که دره هاى آن را دیده بود به من گفت که در آنجا آب و درختان بسیارى هست .

اى دره کوه رضوى ! چرا آن که در تو نهان گشته ، دیده نمى شود ؟! در حالى که عشق خُرد کننده ، قلبم را به تلاطم و هیجان آورده است .

منبع:پرسمان