اگر چشم بصیرت داشتیم، سخن خداى متعال را که مى  فرماید: «وَ لَوْ أَنَّ قُرْءَانًا سُیِّرَتْ بِهِ الْجِبَالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الاْءَرْضُ أَوْ کُلِّمَ بِهِ الْمَوْتَى…»⁽سوره ى رعد، آیه ى ۳۱٫⁾؛ (و اگر قرآنى بود که کوه ها به واسطه ى آن به گردش در مى آمد، یا زمین بدان پیموده مى شد، یا مردگان بدان به سخن درمى آمدند، [همین قرآن بود.])؛ قدر مى دانستیم؛ ولى ما هم چنان نشسته ایم و هواى نفس بر ما غالب گشته که این گونه کرامات و معجزات قرآن را مانند دور و تسلسل محال مى دانیم!

آقایى را که بنده دیده بودم ولى نمى دانستم صاحب این کرامت است و بعد از فوتش مطّلع شدم ـ چند آیه را ـ نمى  دانم به او یاد داده بودند یا خودش مى  دانست ـ ترتیب مى  داد و هر میوه اى را که مى  خواست هر چند در غیر فصل آن، حاضر مى ساخت! حتّى شخصى گفت: ایشان یک بار آلو را در غیر فصل آن حاضر ساخت! بالاترین اِنعام الهى و کتاب آسمانى و غیبى، همین قرآن است، امّا ما چگونه باید با آن رفتار کنیم تا بتوانیم از آن بهره مند شویم؟!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد