مهر فروزان

ای فلک عصمت و حبیبه‌ی داور!^[۱]

در فلک عصمتی تو زهره‌ی ازهر

زهره‌ی زهرا توییّ و عصمت کبری

عصمت کبری توییّ و عفّت داور

ای فلک دو مه و دو اختر تابان!

معدن دو گوهر و دو سیّد رهبر!

از تو به پا شد ستون خرگه والا

وز تو بنا شد رواق گنبد اخضر

عین مسبِّب توییّ و علّت ایجاد

علّت ایجادی و شفیعه‌ی محشر

گر تو نبودی به برّ و بحر، سفینه

دهر بُدی تا ابد گسیخته لنگر

توده‌ی غبرا ز فیض جود تو ساکن

در حرکت آمده ز نور تو اختر

اختر تابان و ماه و مهر فروزان

کسب ضیا می‌کنند از تو سراسر

جسم بُوَد عالم و ولیک^[۲] تواش جان

هست عَرَض^[۳] ممکنات؛ ذات تو جوهر^[۴]

این به مدیح تو کم که دخت رسولی

دخت رسولیّ و روح حیدر صفدر

^[۱]. گل یاس، ص ۱۲۲؛ ۱۰ بیت. هنوز دیوانی از این شاعر مشاهده نشده است. کتب «بهار ادب» (ص ۴۲)، «گلبن عفاف» (ص ۶۷) به سند «بهار ادب»، «یاس شقایق‌گون» (ص ۸۹ ـ ۹۰) و «آیینه‌ی عصمت» (ص ۳۳۰ ـ ۳۳۱؛ با حذف یک بیت) نیز این قصیده را آورده‌اند. این اسناد، اختلافات بسیار جزیی هم دارند که ما به سراغ بهترین واژه رفته‌ایم.

^[۲]. آوردن واو عطف قبل از «ولیک» از فصاحت به دور است. پیشنهاد ذیل، واو عطف را حذف می‌کند و به قوّت کلام می‌افزاید: جسم بُوَد ماسوی ولیک.

^[۳]. آن چه که قائم به دیگری است و وجود مستقلّی ندارد، آن چه که دوام و بقا ندارد؛ مقابل جوهر.

^[۴]. آن چه که قائم به ذات باشد، اصل و خلاصه‌ی چیزی؛ مقابل عرض.