تأکید بر عزاداری ابا عبدالله

گاهی مواقع متأسّفانه بعضی افراد نمی‌دانم ادای روشنفکری است یا به هر علّتی می‌گویند این همه گریه کردن و اشک ریختن کافی است، به جای این کار، عاشورا را تحلیل کنیم، کنفرانس تشکیل بدهیم، تحلیل‌های عقلی عمیق کنیم. جواب این است که به هیچ وجه این حرف، حرف درستی نیست. شکّی نیست که عاشورا عمیق‌ترین تحلیل‌ها را نیاز دارد. عمیق‌ترین تحلیل‌های عقلی باید در رابطه با عاشورای سیّد الشّهداء با این حرکت انجام بشود امّا این جای آن اشک و گریه و پیوند عاطفی با امام حسین را نمی‌گیرد. صرف این‌که کنفرانس برقرار کنیم و با هم بحث کنیم کافی نیست، این انحراف است.

این مثل همان قضیه‌ی مولوی است که کسی در دفتر چهارم مثنوی نقل کرده است که کسی بی‌خبر جایی نشسته بود و یک نفر از پشت رسید و محکم یک سیلی به پشت گردن این بنده‌ی خدا زد. به محض این‌که این شخص خواست کاری انجام دهد کسی که سیلی زده بود گفت: بیا با همدیگر بحث کنیم که آیا این صدای طرقّی که آمد از کف دست من بود یا از پشت گردن تو، این صدا از کجا بود؟

این طراق از دست من بودست یا           از قفاگاه تو ای فخر کیا

آن شخص گفت: یعنی چه که بحث کنیم! الآن جای بحث دارد؟ من سوختم، تو داری کار را منحرف می‌کنی. بزرگتری اهانت را شیطان با حادثه‌ی عاشورا به ولی خدا و دستگاه الهی وارد کرده است، بزرگترین اهانت را انجام داده است ما فقط بنشینیم و بحث کنیم؟ باید بسوزد، باید آدم هیاهو راه بیندازد، باید اشک بریزد. همان‌طور که در ایّام محرّم و صفر شیعه این کار را می‌کند. این درست است، این‌که فقط با هم بحث کنیم انحراف است. ابلیس بزرگترین اهانت را به درگاه الهی کرده است، ما فقط در مورد آن بحث کنیم؟ در اسلام سه روز عزاداری کردن مستحب است. اگر کسی، عزیزی از دنیا برود عزاداری مستحب است امّا می‌دانید بر ابا عبدالله (علیه السّلام) نگفتند سه روز، بلکه صبح و شب باید گریه کنید، این را نگفتند سه روز. این مصیبتی است که امام زمان در زیارت ناحیه‌ی مقدّسه دارد «فَلَأَنْدُبَنَّکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً» جدّ غریب من، ابا عبدالله صبح و شب بر تو گریه می‌کنم. عزاداری بر مصیبت امام حسین دیگر سه روز نیست. این اشک، این سوختن، بسیار بسیار ارزشمند است. منزل دوم سلوک با عاشورای ابا عبدالله همین است.