غرق در نعمت‌ها هستیم، ولی بعضی از افراد نعمت‌ها را نمی‌بینند، مدام نیمه‌ی خالی لیوان را نبینید، آدم داده‌ها را هم ببیند که داده‌ها در مقابل نداده‌ها بسیار بیشتر و بالاتر است. این نعمت‌ها را از اسباب نبینیم. چون ما در عالم اسباب زندگی می‌کنیم. عالم، عالم اسباب و وسایط است، با غذا باید سیر شویم، با آب باید تشنگی خود را برطرف کنیم، با دارو و دکتر باید خوب شویم، پدر و مادر عاملی هستند که فرزند را به دنیا می‌آورند مدام به هم محتاج هستیم، مدام در این عالم باید از اسباب و وسایط استفاده کنیم. ای چه بسا کسانی باشند در این اسباب و وسایط گرفتار شوند یعنی امید آن‌ها فقط به همین اسباب باشد، چون دائم با آن‌ها سر و کار دارند کم کم اسباب را مستقل ببینند که او من را سیر می‌کند، او من را شفا می‌دهد، او این کار را می‌کند مثل همان چیزی که شب گذشته مثال زدم بچّه‌ای که می‌بیند لوله‌ی شیر از دیوار بیرون آمده است تصوّر می‌کند او آب می‌دهد، غافل از این‌که آن یک واسطه است خیلی چیزهای دیگر پشت پرده است. ما چون با دید ظاهری مدام با این اسباب سر و کار داریم لذا از اسباب و وسایط می‌بینیم. این دید باید عوض شود، این دید اشتباه است. خوشا به حال کسی که آن‌قدر به قلب خود «لَا حَوْلَ‏ وَ لَا قُوَّهَ إِلَّا بِاللَّهِ‏» را بفهماند که در این عالم کاره‌ای نیست، همه کاره خود خدا است

البتّه این به قلب رساندن دارد، کار می‌خواهد، ساده نیست. آدم باید به قلب خود بفهماند که همه کاره پروردگار عالم است، اگر آدم این را به قلب خود بفهماند خدا بالای تمام اسباب است، آن وقت اگر هیچ سببی هم نبود یک جا مأیوس نمی‌شود، نا امید نمی‌شود. چون می‌داند سبب‌ساز او است، چون می‌داند او است و کاری از نظر او پنهان نیست و اگر همه‌ی اسباب به ظاهر فراهم باشد باز مغرور نمی‌شود، چون می‌داند اگر خدا نخواهد همه‌ی اسباب باشد کار نمی‌کند.