در آیه «فَاقْرَؤُا ما تَیسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ» شکی نیست. اما حضرت در تکمیل آن می فرمایند: «لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ». وقتی امیرالمؤمنین(ع) رفت، قرآن هم می‌رود. قرآن بدون امیرالؤمنین(ع) دیگر قرآن نیست! وقتی امیرالمؤمنین(ع) رفت صلات هم می‌رود. تا آنجاکه می فرمایند: «الناصب لنا أهل البیت لا یبالی صام أو صلى أو زنى أو سرق إنه فی النار»! بدتر از دشمنی با اهل بیت (ع) چیزی متصور نیست.  عجیب این است وقتی چنین کفری شرح صدر می یابد، بر همه شرور لباس خیر می‌پوشاند. مشکل کنونی دنیا نیز این است که مدار اداره دنیا به دست ظلمه و کفار و اولیاء طاغوت افتاده است.