امیرالمؤمنین(ع) در خطبه ۱۸۹ نهج البلاغه، در توصیف قرآن، ۴۲ صفت را بیان می کند که بر اساس این توصیفها، قرآن کلام خداست و حدّ فاصل کلام خدا تا کلام بشر، به اندازه فاصله خدا تا بشر است. قرآن نورى است که شعاع آن خاموش نمی شود؛ دریایى است که عمق آن درک نمىشود؛ راهى است روشن که هرگز گم نمىشود؛ شفابخشى است که پس از درمان آن، ترسى از بیمارى نیست؛ یارى کننده حاملان خود است؛ معدن و گنج ایمان است و چشمههاى علم از قرآن سرچشمه مىگیرد؛ اساس و پایه اسلام است و خداوند آن را سیرابىِ عطش عالمان قرار داده است؛ ریسمان محکم و دژ استوار الاهى است که براى رهروان خود، عزّت آفرین است.