فشار قبر نوعى عذاب است. مؤمن ناب و محض عذاب قبر ندارد. اگر مؤمنى به بعضى از سیئات آلوده بود و مشکلى در کارهایش داشت، ممکن است در حال احتضار مختصرى مشکل داشته باشد یا در قبر اندکى سختى ببیند تا پاک شود؛ ولى اگر مؤمنى ایمان ناب داشت، دلیلى ندارد در حال احتضار یا در قبر عذاب ببیند.

بعضى امور دنیایى در حکم رنج است نه عذاب؛ مثل رنج پیرى و بیمارى. این ها لازمه عالَم طبیعت است. خوابیدن پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) در قبر فاطمه بنت اسد (علیهاالسلام)  یا پوشاندن پیراهن خود بر وى، وسیله راحت تر بودن او در قبر است. او در باغى از باغ هاى بهشت آرمیده است، باغى که با آن حرکت پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) شکوفاتر و آراسته تر گردید.

البته احساس غربت و تنهایى و وحشت در آستانه رحلت از دنیا و ورود به عالم آخرت وجود دارد؛ ولى در روایات داریم که در حال احتضار مؤمن، ائمه (علیهم السلام) حضور پیدا مى کنند و مؤمن با دیدن آن ها چنان شادمان مى شود که با آغوش باز از مرگ استقبال مى کند. بنابراین، دو نکته است که باید به آن توجه داشت:

۱ – خوف از عذاب قبر و احتضار مایه نجات انسان است.

۲ – عذاب قبر و احتضار براى گروهى وجود دارد نه همه مؤمنان.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی