بنده شاغل هستم و یک پسر شش ماهه دارم؛ با راهنمایی و مشاوره هایی که در این برنامه شده است، تصمیم دارم که سر کار نروم و این تصمیم من در شرایطی است که مادر و خواهر من راضی هستند، در این مدّتی که من در خانه نیستم و سرکار هستم، از فرزندم نگه داری کنند؛ اما نگرانی من از آینده است و درست است که من می توانم فرزندم را طوری که دوست دارم تربیت کنم، ولی نهایتا این تربیت تا شش سالگی طول می کشد و بعد از این که فرزندم وارد مدرسه و محیط اجتماع شود و آن چیزهایی را که من دوست ندارم، ببیند و بشنود، آن ها را انجام می دهد.

من و همسرم در منزل از تلویزیون هم استفاده نمی کنیم؛ امّا من فکر می کنم که محیط و دوستان تاثیر بیشتری را به روی بچّه ها می گذارند و انتخاب دوستان خیلی هم در اختیار ما نیست؛ من این دغدغه را دارم که نکند این زحماتی که من می کشم و ترک از محل کارم می کنم، در آینده از بین برود. حالا می خواستم اگر امکان دارد، ایشان من را در این زمینه راهنمایی کنند؟

استاد تراشیون: بنده در رابطه با دغدغه ای که این خواهر گرامی دارند، عرض کنم که شما وظیفه ی امروزتان را انجام دهید. اگر به این نتیجه رسیده اید که مادر باید کار تربیت را انجام بدهد، که به درستی هم به این مسئله رسیده اید، فعلا این وظیفه را انجام بدهید و نگران آینده نباشید و آینده را به خدا بسپارید.

من به شما می گویم که چطور می توانید جلوی این دغدغه را بگیرید و آن را چه طور می توانید رفع کنید. شما اگر در امر تربیت به درستی وارد بشوید، دیگر نباید نگران آینده باشید؛ چه طور؟ مثلا شما به فرزندتان واکسن زده اید، واکسن کزاز یا فلج اطفال زدید. حالا اگر این ویروس در جامعه پخش شود، شما دیگر نگران نیستید؛ چون می گویید که من واکسن او را زده ام.

در امر تربیت نیز همین طور است؛ اگر ما امر تربیت را به درستی انجام دهیم، مطمئن باشید ویروس هایی که در جامعه هستند، بسیار کم و یا بی تاثیر خواهند بود. خوب برای تربیت کردن چه کار کنیم؟ ظاهرا چندین ماه قبل به این سه فورمول اشاره کردم. برای این که ما فرایند تربیت را به درستی انجام بدهیم، باید از این سه فورمول استفاده کنیم. این سه فرمول، محبّت، شخصیّت و معرفت است؛ اگر محبّت کافی، سرشار و وافی به فرزندانمان داشته باشیم، به طوری که این فرزند ما هیچ کمبودی را حس نکند، در این صورت هیچ کس نمی تواند در او تاثیر بگذارد.

بسیاری از مشکلاتی که وجود دارد، برای این است که بچّه های ما در امر محبّت احساس کمبود می کنند و بعد می خواهند این را از جایی دیگر تامین کنند.

فرمول دوم تکریم شخصیّت بود. اگر به درستی فرزندی شخصیّتش تکریم شود و آن کرامت نفس و آن شخصیّت واقعی او در خانواده ایجاد شود، خود به خود از بسیاری از بیماری ها در امان خواهد ماند. اگر برای او یک شخصیّت الهی زیبا ساختید و به او آن را نشان دادید و با او مطابق با آن شخصیّت رفتار کردید، دیگر نباید از هیچ چیز دیگری بترسید؛ حتی اگر این بچّه را در دوره ی نوجوانی در اروپا رها کردید، من به شما می گویم که نترسید.

نکته دیگر معرفت دادن است. اگر این معرفت را به فرزند خود  درست  دادید، این معرفت را همراه با محبّت و همراه با تکریم شخصیّت دادید و چاشنی همه چیز را محبّت و تکریم شخصیّت قرار دادید، مطمئن باشید که دیگر آسیبی به این فرزند شما نخواهد رسید.

علاوه بر این، عرض کردیم که اگر لقمه حلال به فرزند خود بدهید و در لقمه حلال دقت داشته باشید، مطمئن باشید که آسیب در حدّ صفر خواهد بود و به این امر مطمئن باشید. این مطلب را با جرئت تمام می توانم بگویم که اگر به بچّه ای لقمه شبهه ناک داده نشود و اگر تربیت به این منوال باشد که محبّت کافی و شخصیّت زیبا و الهی به او بدهیم و اگر معارف هم در حداقل باشد، دیگر نباید از آینده او بترسید.

به این موارد توجه کنید. حالا که به این نتیجه رسیدید که باید در خانه باشید، پس دقّت کنید که مسائل تربیتی را به درستی و با فورمول های درست به فرزند انتقال بدهید؛ چون متاسفانه برخی از پدر و مادرها که می خواهند [فرزندان خود را] تربیت کنند، البته زحمت هم می کشند، ولی چون فورمول های آن ها درست نیست، [با مشکل مواجهه می شوند]. مثلا فرض کنید که می خواهند نکته ی اخلاقی تربیتی به بچّه بگویند؛ به او می گویند که اگر این کار را نکنی، دیگر تو را دوست ندارم. ببینید در این جا محبّت و شخصیّت را کنار می گذارد و می خواهد فقط آن نکته اخلاقی را بگوید. تربیت بدون چاشنی محبّت و شخصیّت نتیجه نمی دهد.

حتما باید این دو [چاشنی] را تامین کنید، تا نکات اخلاقی شما خود به خود وارد جان فرزند شما بشود و دیگر هیچ وقت هم بیرون نرود. اگر به این شکل فرزندتان را واکسینه کردید، دیگر نترسید.

منبع: پرسمان کودک – مورخ ۰۵ / ۰۴ / ۱۳۹۱