سؤال: آیا از جمله  ى « کانَتْ فى أَیْدینا فَدَکٌ. »⁽نهج البلاغه، ص ۴۱۶؛ بحار الانوار، ج ۲۹، ص ۳۵۰ و ۶۲۲؛ ج ۳۳، ص ۴۷۳؛ ج ۴۰، ص ۳۴۰؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج ۱۶، ص ۲۰۸٫⁾؛ (فدک در دست ما بود.) استفاده مى  شود که یدِ اهل  بیت ـ علیهم  السّلام ـ اَماره  ى ملکیت آن  هاست؟

جواب: این جمله مى  رساند که یدِ طرف مقابل یدِ عدوانى است و آن را به زور از اهل بیت ـ علیهم  السّلام ـ گرفته  اند، امّا ملکیّت آن  ها از جاى دیگر و با ادلّه  ى دیگر ثابت مى  شود.

علاوه، مورد اتّفاق فریقین است که فدک دست اهل  بیت ـ علیهم  السّلام ـ بوده است. آیا باید از اهل تورات و انجیل پرسید که انبیا ـ علیهم  السّلام ـ ارث مى  برند، و یا خیر؟!

با این حال، عامّه مى  گویند که حضرت رسول ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ فرمود:

« إِنّا مَعاشِرَ الْأَنْبِیاءِ لانُوَرِّثُ. » ما گروه پیامبران چیزى را به ارث نمى  گذاریم.  فتح البارى ابن حجر، ج ۱۲، ص ۶؛ عون المعبود عظیم آبادى، ج ۸، ص ۱۳۵٫ نیز ر.ک: شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج ۱۶، ص ۲۱۴؛ فیض القدیر شرح الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۱۶۶؛ تفسیر قرطبى، ج ۱۱، ص ۸۱؛ تفسیر ابن کثیر، ج ۳، ص ۱۱۷ و ۳۷۰ و…

یعنى تمام انبیا، نه خصوص پیامبر اکرم ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ؛ با این که به اتّفاق مسلمانان و کفّار، رسول خدا ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ اعلم از همه بود، و خود حضرت دستور مى  داد که به معاهده ها⁽پیمانها و قراردادها.⁾ عمل کنید، و دیون و حقوق مردم را ادا کنید، اما براى ذرّیّه  ى خود بیان نمى  کند که فدک مال من نیست، و مربوط به بیت المال است! آیا مى  شود ساکت باشد و اهل  بیت خود را جهنّمى کند؟!

آرى، کارهاى ما موجب شد که فرض کنید خداوند تفضّل کرد بر ما تا آنها⁽شَیْخَیْن⁾ ولایت امر ما را به عهده بگیرند! و بعد حکومت به دست خلفاى بنى عبّاس، سپس خلفاى عثمانى بیفتد، بعد آن  ها به انگلیس و آمریکا تحویل بدهند؛ چون خودشان کمتر از کفّار نبودند.

آرى، « حَسْبُنا کِتابُ اللّه » سخن عمر: ر.ک: بحار الانوار، ج ۲۲، ص ۴۷۳ و ۴۷۴؛ ج ۲۵، ص ۸۷؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج ۲، ص ۵۵؛ ج ۶، ص ۵۱؛ ج ۱۱، ص ۴۹؛ ج ۱۲، ص ۸۷٫ ⁾ (کتاب خدا براى ما کافى است.) کار را به این جا کشانید، با این که خود قرآن مى  فرماید: «وَ مَآ ءَاتَـلـکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ» هر چه رسول خدا ـ صلّى  اللّه  علیه  وآله  وسلّم ـ به شما دستور مى  دهد، بگیرید. سوره ى حشر، آیه ى ۷٫

در هر حال، طهارت ظاهرى عامّه براى رفاه حال شیعه است، تا بتوانند ولو با تقیّه با آن  ها اختلاط داشته باشند و تعداد شیعیان از چهار نفر به چهار صد هزار نفر برسد!

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد