اگرچه برخی روایات ناظر به آن هستند که فاصله بین ولادت حسنین(ع) از حداقل مدت یک حمل(شش ماه)، بیشتر نبوده،[۱] امّا با بررسی دقیق ولادت این دو امام به این نتیجه می‌رسیم که فاصله سنی بین آن دو بزرگوار بیش از ده ماه بوده است.
بنابر روایت مشهور بین شیعه و اهل سنت، امام حسن(ع) در شب نیمه ماه مبارک رمضان، سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود.[۲]
در مورد تاریخ ولادت امام حسین(ع) اختلافات اندکی وجود دارد که به برخی از آن اشاره می‌کنیم.
الف. برخی از علمای شیعه – مانند شیخ طوسی(متوفای ۴۶۰ق‏) – ولادت امام حسین(ع) را در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت دانسته‌اند.[۳] بر این اساس ولادت امام حسین(ع) ده ماه و هیجده روز بعد از ولادت امام حسن(ع) واقع گردید.
ب. بر پایه دیدگاه برخی دیگر از علمای شیعه[۴] – مانند شیخ مفید(متوفای ۴۱۳ق) – و نیز طبق نقل مورّخان اهل تسنن[۵] ولادت امام حسین(ع) در شب پنجم شعبان سال چهارم هجرى بوده است.

ابن شهر آشوب بر این باور است: امام حسین در سال خندق(جنگ خندق)، در مدینه طیبه روز پنج شنبه یا سه شنبه، پنجم شعبان سال چهارم هجرى، در مدینه به دنیا آمد. ولادت امام حسین ده ماه و بیست روز بعد از ولادت امام حسن واقع گردید.[۶]
بنابر این، اولاً: امام حسین(ع) در روز سوم یا پنجم ماه شعبان سال چهارم هجرى در مدینه منوّره به دنیا آمده است که در این صورت فاصله ولادت میان آن دو امام بیش از ده ماه می‌باشد.
ثانیاً: حتی اگر بپذیریم که فاصله ولادت امام حسن و امام حسین شش ماه بیشتر نبوده، باز هم چنین موضوعی با شخصیت معنوی ائمه اطهار(ع) ناهمخوانی ندارد.
نکته پایانی این‌که هر چند وجود شش ماه فاصله بین ولادت امام حسن و امام حسین(ع) را نمی‌توان پذیرفت؛ ولی باید توجه داشت که این مسئله با مسئله مدت حمل ایشان خلط نگردد؛ زیرا طبق برخی روایات، امام حسین(ع) شش ماهه به دنیا آمدند؛ یعنی مدت حمل و دوران بارداری در شکم مادر شش ماه بوده است.[۷] و شاید همین موضوع باعث اشتباهاتی در نقل شده که این مدت شش ماه حمل را به فاصله سنی این دو امام سرایت دادند.

 

منبع: اسلام کوئست

[۱]. ابن شهر آشوب مازندرانی، محمد بن على‏، مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج ۴، ص ۷۶، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، ۱۳۷۹ق.

[۲]. ر.ک: «زندگی‌نامه و فضائل و مناقب امام حسن مجتبی(ع)»، سؤال ۱۹۰۷.

[۳]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، مصباح المتهجد و سلاح المتعبّد، ج ‏۲، ص ۸۲۸، بیروت، مؤسسه فقه الشیعه، چاپ اول، ۱۴۱۱ق؛ ابن مشهدی، محمد بن جعفر، المزار الکبیر، ص ۳۹۹، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۹ق؛ کفعمی، ابراهیم بن علی، المصباح(جنه الأمان الواقیه و جنه الإیمان الباقیه)، ص ۵۴۳، قم، دار الرضی (زاهدی)، چاپ دوم، ۱۴۰۵ق؛ امین عاملی‏، سید محسن، اعیان الشیعه، ج ‏۱، ص ۵۷۸، بیروت، دار التعارف للمطبوعات‏، ۱۴۰۳ق. 

[۴]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ‏۲، ص ۲۷، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق؛ مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج ۴، ص ۷۶؛ حموی‏، محمد بن اسحاق، أنیس المؤمنین، ص ۹۵، تهران، بنیاد بعثت، ۱۳۶۳ش؛ حسینی عاملی‏، سید تاج الدین‏، التتمه فی تواریخ الأئمه(ع)، ص ۷۳، قم، مؤسسه بعثت، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.

[۵]. ر.ک: ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج ‏۲، ص ۶۸، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۵ق؛ ابن عساکر، ابو القاسم علی بن حسن، تاریخ مدینه دمشق، ج ‏۱۴،ص ۱۱۵، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۵ق.

[۶]. مناقب آل أبی‌طالب(ع)، ج ۴، ص ۷۶٫

[۷] ابن ابى الثلج بغدادى، محمد بن احمد، تاریخ أهل البیت نقلا عن الأئمه الباقر و الصادق و الرضا و العسکری عن آبائهم(ع)، ص ۷۴، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.