ابن نما گوید:
آن‌گاه به غارت خانواده و همسران امام حسین پرداختند، روسری از سرها و انگشتر از انگشت‌ها، گوشواره از گوش‌ها و خلخال از پاها درآوردند. مردی از سنبس پیش دختر امام حسین (ع) آمد و چادر از سرش برگرفت و آنان بی‌لباس ماندند. دستخوش باد حوادث و بازیچه‌ی دست‌های تقدیر و اندوه‌های بزرگ (آن‌گاه وی اشعاری از حسن بن ضحاک می‌آورد که به غمنامه‌ی عزیزان اهل بیت مرتبط می‌شود.)
یکی از زنان بنی بکر بن وائل که دید وسایل غارت شده‌ی زنان را تقسیم می‌کنند، گفت: ای آل بکر! آیا دختران پیامبر را غارت می‌کنید؟! حکمی جز از آن خدا نیست، هلا ای خونخواهان مصطفی…! همسرش او را برگرداند. دختران پیامبر و نور چشم‌های حضرت زهرا (ع) بیرون آمدند، حسرت زده و نوحه‌گر و گریان بر آن جوانان و پیران. به خیمه‌ها آتش زدند. آنان گریزان از خیمه‌ها بیرون آمدند.
آتش به آشیانه‌ی مرغی نمی‌زنند گیرم که خیمه، خیمه‌ی آل عبا نبود.
قال ابن نما:
ثُمَّ اشْتَغَلُوا بِنَهْبِ عِیَالِ الْحُسَیْنِ وَ نِسَائِهِ حَتَّى تُسْلَبُ الْمَرْأَهُ مِقْنَعَتُهَا مِنْ رَأْسِهَا أَوْ خَاتَمُهَا مِنْ إِصْبَعِهَا، أَوْ قُرْطُهَا مِنْ أُذُنِهَا، وَ حِجْلُهَا مِنْ رِجْلِهَا.
وَ جَاءَ رَجُلٌ مِنْ سِنْبِسٍ إِلَى ابْنَهِ الْحُسَیْنِ (ع) وَ انْتَزَعَ مِلْحَفَتَهَا مِنْ رَأْسِهَا وَ بَقِینَ عَرَایَا تُرَاوِجُهُنَّ رِیَاحُ النَّوَائِبِ وَ تَعْبَثُ بِهِنَّ أَکُفٌّ قَدْ غَشِیَهُنَّ الْقَدَرُ النَّازِلُ وَ سَاوَرَهُنَّ الْخَطْبُ الْهَائِلُ.
وَ لَمَّا بُلِینَ بِکُلِّ کَفُورٍ سَفَّاکٍ وَ ظَلُومٍ فَتَّاکٍ وَ غَشُومٍ أَفَّاکٍ حَسُنَ الِاسْتِشْهَادُ بِشِعْرِ الْحَسَنِ بْنِ الضَّحَّاک:
وَ مِمَّا شَجَا قَلْبِی وَ کَفْکَفَ عَبْرَتِی مَحَارِمُ مِنْ آلِ النَّبِیِّ اسْتُحِلَّتِ
وَ مَهْتُوکَهٌ بِالطَّفِّ عَنْهَا سُجُوفُهَا کِعَابٌ کَقَرْنِ الشَّمْسِ لَمَّا تَبَدَّتِ
إِذَا حَفَزَتْهَا وَزَعَهٌ مِنْ مُنَازِعٍ لَهَا الْمَرْطَ غَارَتْ بِالْخُضُوعِ وَ رَنَّتِ
وَ سِرْبُ ظِبَاءٍ مِنْ ذُؤَابَهِ هَاشِمٍ هَتَفْنَ بِدَعْوَى خَیْرِ حَیٍّ وَ مَیِّتٍ
أَرُدُّ یَداً مِنِّی إِذَا مَا ذَکَرْتُهُ عَلَى کَبِدٍ حَرَّى وَ قَلْبٍ مُفَتَّتٍ
فَلَا بَاتَ لَیْلًا شَامِتِینَ بِغِبْطَهٍ وَ لَا بَلَغَتْ آمَالَهَا مَا تَمَنَّت
وَ لَمَّا رَأَتِ امْرَأَهٌ مِنْ بَنِی بَکْرِ بْنِ وَائِلٍ وَ قَدْ تَوَزَّعُوا سَلَبَ النِّسَاءِ قَالَتْ: یَا آلَ بَکْرٍ أَ تُسْلَبُ بَنَاتُ رَسُولِ اللَّهِ؟ لَأَحْکُمُ إِلَى اللَّهِ یَا لَثَارَاتِ الْمُصْطَفَى. فَرَدَّهَا زَوْجُهَا.
وَ خَرَجَ بَنَاتُ سَیِّدِ الْأَنْبِیَاءِ وَ قُرَّهُ عَیْنِ الزَّهْرَاءِ حَاسِرَاتٌ مُبْدِیَاتٌ لِلنِّیَاحَهِ وَ الْعَوِیلِ یَنْدُبْنَ عَلَى الشَّبَابِ وَ الْکُهُولِ وَ أُضْرِمَتِ النَّارُ فِی الْفُسْطَاطِ فَخَرَجْنَ هَارِبَاتٌ، و هن کما قال الشّاعر:
فترى الیتامى صارخین بعوله تحثّو التّراب لفقد خیر إمام
و تقمن رباب الخدور حواسرأ یمسحن عرض ذوائب الأیتام
و ترى النّساء أراملا و ثواکلا تبکین کلّ مهذّب و همام[۱]
[۱]– مثیر الاحزان: ۷۶٫
پاسخ دهید