اى کاش مى فهمیدیم که چاره  ى کار ما در یک چیز منحصر است، و آن این است که تکلیف الهى را تشخیص بدهیم و بدانیم که چه کار را باید بکنیم و چه کار را نباید بکنیم. اگر دانستیم اَلْحَمْدُللّه ، و اگر ندانستیم باید بدانیم که انسانى که نمى  داند چه کند و چه نکند، باید احتیاط کند. و در این صورت ـ یعنى در صورت ندانستن تکلیف واقعى ـ اگر ندانیم چه کنیم، از ما پذیرفته نمى  شود و ما در نزد خدا معذور نیستیم. آیا اگر عینک نداشتیم، نباید براى راه رفتن عصاى احتیاط به دست بگیریم؟! آیا ندانستن تکلیف عذر مى  شود که با دست نگرفتن عصاى احتیاط خود را در چاه عمیق بیندازیم؟! بنابراین، با تمکّن از احتیاط، کار ما مشکل نیست، و در این صورت اگر احتیاط را ترک کنیم معذور نیستیم.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد