پیامبر اسلام(ص) صدای قرآن کدام یک از صحابه را دوست داشت؟

پاسخ اجمالی

رسول خدا(ص) و ائمه اطهار(ع) قرائت قرآن با «صوت نیکو» یا «صوت حزین» را سفارش فرمودند.[۱] پیامبر(ص) گاهى به قرائت قرآن برخى از اصحاب؛ مانند عبدالله بن مسعود و سالم غلام ابوحذیفه گوش فرا داده و تلاوتشان را می پسندید.
۱ – در روایات متعددی نقل شده است؛ وقتی رسول خدا(ص) صداى قرائت عبدالله بن مسعود را می شنید، می فرمود: «هر کس که می خواهد قرآن را تر و تازه و همان گونه که نازل شده است بخواند، آن را به شیوه قرائت ابن امّ عبد(عبدالله بن مسعود[۲]) قرائت کند».[۳]
۲ – رسول خدا(ص) از ابن مسعود می خواهد که براى او آیاتى چند از قرآن کریم را قرائت کند. ابن مسعود می گوید: یا رسول الله، قرآن بر شما نازل شده است؛ من آن را براى شما قرائت کنم؟! رسول خدا(ص) فرمود: «دوست دارم آن را از کسى دیگر بشنوم». ابن مسعود می گوید: شروع به قرائت سوره نساء نمودم تا به این آیه رسیدم: «فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّهٍ بِشَهِیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهِیداً»،[۴] رسول خدا(ص) فرمود: «دست نگهدار!»؛ آن گاه دیدم که اشک از چشمان ایشان سرازیر شده است‏.[۵]
۳ – عائشه نقل می کند: در زمان رسول خدا(ص) شبى بعد از نماز عشاء بیش از حدّ معمول در مسجد درنگ کرده و دیرتر به خانه رفتم. رسول خدا(ص) فرمود: «کجا بودى؟» گفتم: داشتم به قرائت قرآن یکى از اصحاب شما گوش می دادم که‏ هیچ گاه چنین صوت و قرائتى را از هیچ کس نشنیده بودم! رسول خدا برخاست؛ من نیز راهى شدم تا باز هم به قرائت آن صحابى گوش فرادهم. به سراغ او رفتیم. پس از آن فرمود: «این سالم غلام ابو حذیفه است؛ خداوند را سپاس گزارم که چنین افرادى در میان امّت من وجود دارند».[۶]
 

 

 

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. ر. ک: «تلاوت قرآن با صوت حزین»، سؤال ۴۰۰۲۷؛ «زیبایی قرآن»، سؤال ۶۰۲۵۰.

[۲]. چون نام مادر او «امّ عبد» بود، به عبد الله بن مسعود «ابن ام عبد» می گفتند. ر. ک: ابن سعد کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، ج ‏۸، ص ۲۲۵، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۸ق؛ ابن اثیر جزری، علی بن محمد، أسدالغابه، ج ‏۳، ص ۲۸۰ – ۲۸۱، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق. 

[۳]. ابن عبدالبر، یوسف بن عبد الله‏، الاستیعاب فی معرفه الأصحاب، تحقیق، بجاوی، علی محمد، ج ‏۳، ص ۹۹۰، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، ۱۴۱۲ق؛ شیبانی، أحمد بن محمد بن حنبل، مسند احمد بن حنبل، ج ۷، ص ۲۸۷، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ اول، ۱۴۲۱ق؛ بحار الأنوار، ج ‏۳۱، ص ۲۱۳٫

[۴]. «چگونه خواهد بود آن روز که از هر امتى گواهى بیاوریم و تو را بر این امت به گواهى فرا خوانیم؟»؛ نساء، ۴۱٫

[۵]. ابن اثیر جزری، علی بن محمد، أسد الغابه، ج ‏۳، ص ۲۸۳، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ‏۱۶، ص ۲۹۴، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

[۶]. ابن ماجه قزوینی، محمد بن یزید، سنن ابن ماجه، تحقیق، عبد الباقی، محمد فؤاد، ج ۱، ص ۴۲۵، دار إحیاء الکتب العربیه، فیصل عیسى البابی الحلبی، بی تا.