آدم از کجا بداند که ایمان در قلب او داخل شده است یا نشده است؟ یکی از علائم آن این است فعل او، قولش را تأیید کند. آدم حرف که می‌زند، می‌گوید: من مؤمن هستم، در کسب و کار او معلوم بشود که ربا نمی‌گیرد، این بی‌انصافی نمی‌کند. مردم را فریب نمی‌دهد، این در کسب خود دروغ نمی‌گوید.  طلبه‌ا‌ی که نزد مردم دم از نماز شب می‌زند، در باطن خود هم اهل نماز شب باشد. اگر می‌گوید: غیبت حرام است، خود او هم غیبت نکند. یکی این است که گفتار مؤمن را رفتار او تأیید می‌کند. معلوم می‌شود که او واقعاً قبول دارد، باور دارد. کسی که باور دارد، برای دیگران حرف نمی‌زند. اوّل خود او تجربه کرده است، حالا راهی را که رفته است، به دیگران هم می‌گوید: بیایید؛ این راه، راه درستی است، من آدرس درست می‌دهم. خود من رفتم، رسیدم؛ شما هم به دنبال من بیایید.