بر هر انسان موحّدی واجب است که معتقد باشد که:

با همه‌ی اشیاء و با جمیع اجزاء عالم هستی، یک موجود خارجی حقیقی وجود دارد که از جمیع جهاتشان به آن‌ها اشراف و احاطه‌ی حقیقیّه دارد؛ آن حقیقتی که نورانی و قیّوم و بپادارنده‌ی آن‌ها است بلکه ایجادکننده‌ی آن‌ها است در جمیع آنات و لحظات. وجود آن‌ها از اوست و قیام و هستی آن‌ها به اوست. و با این حال، او ظاهر و باطن و اوّل و آخر است. با هر چیزی است، بدون ممزوج شدن؛ و غیر هر چیزی است، بدون جدائی از آن‌ها.

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۵