سیّد بن طاووس گوید:
راوی گفته است، امام حسین (ع) فرمود: جامه‌ای برایم بیاورید که کسی در آن رغبتی نکند تا آن را زیر جامه‌هایم بپوشم تا مرا عریان نکنند. شلواری کوچک[۱] آوردند. فرمود: نه، این جامه‌ی ذلیلان است. پیراهن کهنه‌ای گرفت، آن را از چند جا پاره کرد و زیر لباس‌هایش پوشید. چون به شهادت رسید، آن را هم از بدنش درآوردند. سپس شلواری از برد یمانی درخواست کرد، آن را پاره کرد و پوشید. از این رو پاره کرد که از پیکرش بیرون نیاورند. چون شهید شد، بحر بن کعب ملعون آن را درآورد و حسین (ع) را عریان گذاشت. از آن پس دستان بحر بن کعب در تابستان مثل دو چوب خشک، خشک می‌شد و در زمستان مرطوب می‌گشت و چرک و خون از آن ترشح می‌کرد تا آن‌که خدای متعال او را هلاک کرد.
قال السّیّد بن طاووس:
قال الرّاوی: وَ قَالَ الْحُسَیْنُ (ع):«ائْتُونِی بِثَوْبٍ لَا ابْغُوا لِی ثَوْباً یُرْغَبُ فِیه، أَجْعَلْهُ تَحْتَ ثِیَابِی، لِئَلَّا أُجَرَّدَ مِنْهُ».
فَأُتِیَ بِتُبَّانٍ[۲] فَقَالَ: «لَا ذَاکَ لِبَاسُ مَنْ ضُرِبَتْ عَلَیْهِ الذِّلَّهُ».
فَأَخَذَ ثَوْباً خَلَقاً، فَخَرَقَهُ وَ جَعَلَهُ تَحْتَ ثِیَابِهِ، فَلَمَّا قُتِلَ (ع) جَرَّدُوهُ مِنْهُ (ع). ثُمَّ اسْتَدْعَى (ع) بِسَرَاوِیلَ مِنْ حِبَرَهٍ فَفَرَزَهَا وَ لَبِسَهَا وَ إِنَّمَا فَرَزَهَا لِئَلَّا یُسْلَبَهَا فَلَمَّا قُتِلَ (ع) سَلَبَهَا بَحْرُ بْنُ کَعْبٍ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ تَرَکَ الْحُسَیْنَ (ع) مُجَرَّداً فَکَانَتْ یَدَا بَحْرٍ بَعْدَ ذَلِکَ تَیْبَسَانِ فِی الصَّیْفِ کَأَنَّهُمَا عُودَانِ یَابِسَانِ وَ تَتَرَطَّبَانِ فِی الشِّتَاءِ فَتَنْضَحَانِ (در متن کتاب قیحاً و دماً) دَماً وَ قَیْحاً إِلَى أَنْ أَهْلَکَهُ اللَّهُ تَعَالَى.[۳]
[۱]– در منابع، کلمه‌ی تبّان است که به معنای شلوار کوتاه و کوچک است، مثل شورت.
[۲]– التّبان کرمّان سراویل صغیر یستر العوره المغلظه.
[۳]– اللهوف: ۱۷۴، الارشاد: ۲۴۱، و اعلام الوری ۱: ۴۶۸ من قوله: ثمّ استدعی…، البحار ۴۵: ۵۴، العوالم ۱۷: ۲۹۷، اثبات الهداه ۵: ۲۰۱ح ۵۱ مختصراً.
پاسخ دهید