هر عملی را که بنده انجام دهد و آن را کوچک بشمرد، پیش خدا بزرگ است و شاید مورد قبول خداوند جلّ جلاله واقع شود.

و اگر قبول شد، دیگر به کوچکی آن نباید توجّه داشت؛ زیرا خداوند وقتی از بنده‌اش –ولو چیز کمی را- قبول کند، به آن پاداش بزرگ می‌دهد.

و هر گاه قبول نکند، برای او نفعی نخواهد داشت، گرچه بسیار زیاد باشد…

پس بر بنده است که هیچ عملی را بزرگ نشمارد، گرچه عبادت جنّ و انس را به جای آورد؛ زیرا این عجب و خودپسندی است؛ و عجب نمودن انسان به عملش، نابودکننده‌ی عمل می‌باشد!

و عمل اندک را کوچک نشمارد که ترک نماید؛ زیرا گاهی همان، مورد قبول واقع می‌شود و بزرگ می‌گردد!

منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۰۳