منظور از عالم، عالم باللّه  و عالم دینى است، نه مُعَمَّم؛ زیرا بین این دو نسبت عموم مِنْ وجه است. در هر امرى از امور (دینى یا دنیایى) باید از خدا بخواهیم، که یا عالم باشیم یا متعلّم و یا محتاط، اگر عالم نیستیم یا متّصل به عالم باشیم و یا محتاط، وگرنه باید خاطر جمع باشیم که در شقاوت غرق خواهیم شد. امّا اگر انسان عالم یا محتاط باشد رو به سعادت است و چنان چه بلایى به او برسد و حتّى او را از دنیا ببرد، باز طورى نیست؛ زیرا بالاخره هر کسى به سببى از دنیا مى  رود و مى  میرد. و عمده، هلاکت و شقاوت ابدیّه و آخروى است، نه نابودى دنیایى.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد