از حضرت امام رضا ـ علیه  السّلام ـ روایت شده است: « گناه یأس از رحمت خدا، بیشتر از گناهى است که شخص مرتکب شده است. » اگر جلوى خود را در ارتکاب معاصى نگیریم، حالمان به انکار و تکذیب و استهزا به آیات الهى، و یا به جایى مى  رسد که از رحمت خدا ناامید مى  شویم؛ اگر چه براى هر گناهکارى روشن است که از رحمت خدا خارج شده است. رحمت واسعه ى الهى که:

« إِذا کانَ یَوْمُ القیامَهِ، نَشَرَاللّه ـ تبارک و تعالى ـ رَحْمَتَهُ، حتّى یَطْمَعَ إِبْلیسُ فى رَحْمَتِهِ » در روز قیامت خداوند ـ تبارک و تعالى ـ به حدّى رحمتش را مى  گستراند که ابلیس در رحمت خدا طمع مى کند. بحار الانوار، ج۷، ص۲۸۷؛ ج۶۰، ص۲۳۶؛ امالى صدوق، ص۲۰۵؛ روضه  الواعظین، ج۲، ص۵۰۲٫

به عمر سعد در برابر قتل سیّد الشّهدا ـ علیه السّلام ـ و این که چنان شخصیّت بزرگ و بزرگوارى را که خویشاوند او هم بود، از بین ببرد، چه وعده  هایى داده بودند! ولى او نه به شاهى رسید و نه رییس جمهور شد و نه به ملک رى رسید.⁽ولایت « رى »، « توابع رى » و « جرجان » به او وعده داده شده بود. ر.ک: بحار الانوار، ج۴۴، ص۳۰۵ و ۳۸۵؛ ج۴۵، ص۹؛ کشف الغمه، ج۲، ص۴۷؛ مثیرالاحزان، ص۵۰٫⁾ به خدا پناه مى  بریم! انسان چه  قدر و از چندین جهت باید حافظ خود باشد که عاقبتش به خیر باشد.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد