انسان هم نسبت به نیّت خود، نباید خاطرجمع باشد احتمال بدهد که تاکنون یک عمل صددرصد برای خدا از او سر نزده است. آدم همیشه از خود نگران باشد. مطلب دوم این است که هر قدر هم عمل ما، عبادت ما، احسان ما، جبهه رفتن ما، زیاد باشد، در برابر یکی از نعمت‌هایی که خدا به ما داده است حتّی در برابر یک نعمت هم نمی‌شود این را به عنوان مقابل او حساب کرد. حالا اگر خدا ما را کور می‌کرد، چه کار می‌خواستیم بکنیم؟ هر قدر عبادت بکنی خدا به تو چشم داده است، داری می‌بینی. خدای متعال به تو زبان داده است، داری حرف می‌زنی. عبادت‌های عمر تو در مقابل زبان تو می‌شود. مقابل چشم تو می‌شود؟ چرا آدم خود را از خدا طلبکار ببیند؟