نویسنده در این گفتار، بحث صفات خدا را براساس قرآن (سوره اعراف، آیه ۱۸۰) مطرح و پیرامون دو محور اساسى آن، گفت و گو مى‏کند: معناى اسماء حسنى و الحاد در اسماء خدا. پس از آن به توقیفیت اسماء حسنى مى‏پردازد و نظرات زمخشرى و احمدبن منیر اسکندرى را مى‏آورد. سپس به تفصیل، کلام علامه سید محمد حسین طباطبایى را نقل و نقد و بررسى مى‏کند. آنگاه چهار جمله از نهج‏البلاغه مى‏آورد که توقیفیت اسماء را نشان مى‏دهد.