واژه صاحب در زبان عرب به معنای همراه، یار، دوست و هم عصر است، نه به معنای مالک که در فارسی متبادر به ذهن است. بنابر این صاحب الزمان یعنی کسی که همراه زمان است و در این عصر و زمان به سر می برد و چنین معنا و برداشتی از این واژه شرک نیست. شاهد این ادعا آیات قرآن است. آن جا که می فرماید: “ما ضَلَّ صاحِبُکُمْ وَ ما غَوی”؛ [۱] هم روزگارتان گمراه نشده و به بیراه نرفته است. نیز: “وَ ما صاحِبُکُمْ بِمَجْنُونٍ” [۲] و این هم‏روزگارتان دیوانه نیست.

گذشته از این، حتی اگر منظور از این کلمه (صاحب) مالک هم باشد شرک نخواهد بود؛ چرا که مالکیت و مدیریت امام زمان در طول مالکیت خدای متعال است نه در عرض آن، مانند :” … یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَطیعُوا اللَّهَ وَ أَطیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ….”؛ [۳] اى کسانى که [به وحدانیّت خداوند] ایمان آورده‏اید! از خدا و پیامبر خدا و فرماندارانتان که از جانب خدا و رسول حکم دارند، اطاعت کنید… .

گفتنی است به اعتقاد شیعه ائمه (ع) به اذن خداوند ولایت تکوینی بر امور عالم دارند و این با اذن و اراده خداوند به آنها واگذار شده است.

 منبع: اسلام کوئست

[۱] نجم، ۲

[۲] تکویر، ۲۲

[۳] نساء، ۵۹.