توجه به چند نکته ما را در دستیابی به حقیقت یاری می رساند:

۱ – اذان و اقامه توقیفی هستند؛ یعنی جز خدا و رسولش کسی حق تشریع آن را ندارد.

۲ – تنها بر اساس دیدن روایتی در یک یا چند کتاب نمی شود حکم نمود یا فتوا داد و به آن عمل نمود.

۳ – طبعاً با وجود چنین روایاتی مراجع تقلید ما نیز آنها را با دقّت دیده و بررسی نمودند، امّا احدی بر اساس آن فتوا نداده است.

بر اساس روایات و فتواهای فقهای شیعه اذان دارای هیجده جزء است که این شهادت جزء آن نیست.

۴ – حدیثی هم که گفتید هیچ گونه دلالت یا اشاره ای به شهادت به امام زمان در اذان و اقامه ندارد، بلکه بر ثبات قدم و استواری انسان مؤمن بر ولایت ائمه دلالت دارد.

نخست توضیح چند نکته به نظر لازم می رسد که با بیان آن به پاسخ پرسشتان نیز دست خواهیم یافت.

۱ – اذان و اقامه جزء اعمال عبادی هستند و اعمال عبادی توقیفی می باشند؛ یعنی جز خدا و رسولش کسی حق تشریع و قانون گذاری آن را ندارد.

۲ – تنها با دیدن روایتی در یک یا چند کتاب نمی شود بر اساس آن حکم نمود یا فتوا داد و به آن عمل نمود؛ زیرا در میان روایات برخی عام، مطلق و … هستند و برخی خاص، مقید و … .

برخی با برخی دیگر در تعارض هستند و برخی دیگر نیز در مقام تقیّه صادر شدند و …، از این رو در این گونه موارد باید به متخصّصین امور مراجعه نمود که سالیان متمادی با آشنایی به علوم مورد نیاز و ممارست در آن به مقام اجتهاد نائل شدند. گفتنی است که  مراجع تقلید چنین روایاتی را با دقّت دیده و بررسی نمودند، امّا احدی بر اساس آن فتوا نداده اند.

۳ – روشن است که اگر مجتهد نباشیم بر اساس عقل و نقل باید مقلّد باشیم[۱] . فتاوای مراجع تقلید برای مقلدان اینگونه است: اذان دارای هیجده جزء است که شهادت یاد شده جزء آن نیست.

۴ – اما مطلبی را که از روایات نقل نموده اید در مورد شهادت به امام زمان این مطلب ظاهراً از این حدیث استفاده شده که می فرماید: مَنْ کَانَ مُقِیماً عَلَى الْإِقْرَارِ بِالْأَئِمَّهِ (ع) کُلِّهِمْ وَ بِإِمَامِ زَمَانِهِ وَ وَلَایَتِهِ. [۲] این حدیث هیچ گونه دلالت یا اشاره ای به شهادت به امام زمان در اذان ندارد، بلکه بر ثبات قدم و استواری انسان مؤمن بر ولایت ائمه دلالت دارد.

منبع: اسلام کوئست

[۱] در این رابطه به نمایه “دلایل ضرورت تقلید از مراجع شماره ۱۰۷۸” و نمایه “حکمت تقلید از مراجع و عدم بیان مستندات شماره ۲۹۹۱” مراجعه نمایید.

[۲] علامه مجلسی، بحارالأنوار، ج ۸۰ ص ۴۷، حدیث ۲۵، مؤسسه الوفاء بیروت – لبنان، ۱۴۰۴ هجرى قمرى.