شکرگزاری و حمدی آثار وضعیه دارد که همراه تسلیم و رضا باشد. درصورتی حمد همراه تسلیم و رضاست که انسان متوجه باشد حمد مُنعِمی را به جا می آورد که در نهایت حکمت و مهربانی است! نمونه ی این حمد، حمدهای امام سجاد(ع) است که در عین اینکه امام زمان (امام حسین علیه السلام) و تمام عزیزانش را جلوی چشمانش به شهادت رساندند، خطاب به خداوند می فرمایند: “اگر من را داخل آتش هم کنی، به اهل جهنم اعلام خواهم کرد که دوستت دارم!”

سبحان الله! این نهایت محبت الله و تسلیم است. ولی ما به اندک مصیبتی، اگر هم شکر خدا به جا آوریم، همراه گله و غر است!  مثلا می گوید: “خدارا شکر ولی بالاخره چه می شود کرد!؟ این هم مصلحت ما بوده است، عیب ندارد، هرکسی شانسی دارد!” این حمدی که همراه غر و گله است، همراه تسلیم و رضایت باطنی نیست؛ باید سعی کنیم  تسلیم خداوند حکیم مهربان شویم تا ترقیات معنوی کنیم.