غافل مازندرانی از شعرای کم آشنا و قصیده سرای شیعی در قرن ۱۳ و ۱۴ است. نامش محمّد صادق و شهرتش آقاجان و لقبش حضورعلی و تخلّصش «غافل» است.
اصلش طبرستانی و اصالتش مازندرانی ولی در تهران متولّد شد. تاریخ ولادتش تخمینی حدود سال ۱۲۴۷ ه ق است. نه از سال دقیق فوتش باخبریم و نه از محلّ دفنش؛ فقط میتوانیم بگوییم تا سال ۱۳۱۰ ه ق را درک کرده و یا احتمال بدهیم که در نجف اشرف مدفون باشد.
دیوان اشعار او چند بار چاپ شده است: یک بار در هند و باقی در تهران امّا گفتنی است که کاملترین چاپ دیوانش به تصحیح مهدی آصفی و جواد هاشمی «تربت» در سال ۱۳۹۱ منتشر و در سال ۱۳۹۵ نیز توسّط انتشارات محمل تجدید چاپ شد.
یکی از مزایای این تصحیح نسبت به چاپهای قبلی، افزوده داشتن قصیدهی ۸۸ بیتی در ولادت باسعادت حضرت امام زمان ارواحنا فداه با مطلع ذیل است (مأخذ نقل این قصیده، تذکرهی انجمن قدس، اثرِ عبرت نایینی است):
دلا! تن را رها کن، فکر جان کن
علاج درد جان ناتوان کن
در این مجال و مقال، بنا داریم تا مثنوی «عقل و عشق» از او که کمتر دیده شده و ظاهراً به استقبال از مثنوی «عقل و عشق»، اثر «صفی علی شاه» (۱۲۵۱ ه ق ـ ۱۳۱۶ ه ق) سروده است را تقدیم کنیم. گفتنی است که این مثنوی، فاقد تخلّص است؛ شاید ناتمام مانده:
در ذکرِ وقایعِ جانگدازِ عاشورا[۱]
عشق گفت: ای عاشق کوی وفا!
عقل گفت: ای رهروِ کرببلا!
عشق گفت: این عرصه، بزمِ ابتلاست
عقل گفتا: نذرِ مهمانش، بلاست
عشق گفتا: «اَلبَلاءُ لِلوَلا»
عقل گفتا: «لِلبَقا لا لِلفَنا»
عشق گفت: آنجاست، جای بذل جان
عقل گفت: از جان گذشتن کی توان؟
عشق گفتا: جان چه باشد بهر دوست؟
عقل گفتا: دوستی با جان نکوست
عشق گفتا: عینِ جان، یار است، یار
عقل گفتا: پس نکویش، باز دار
عشق گفتا: وصلِ جانان را طلب
عقل گفت: این قصّه باشد با نسب
عشق گفتا: هست در تأخیر، فوت
عقل گفتا: هست در تعجیل، موت
عشق گفتا: عاشقان را مرگ نیست
عقل گفتا: آنکه بیمرگ است، کیست؟
عشق گفتا: عقل، راهت میزند
عقل گفتا: عشق، چاهت بفکند
عشق گفتا: پای بر آن سویْ، نِه
عقل گفتا: طرْفِ خیمه، رویْ، نِه
عشق گفتا: دیده پوش از آن و این
عقل گفتا: زاری طفلان ببین
عشق گفتا: بر قضا، دلداده شو
عقل گفتا: بر بلا آماده شو
عشق گفتا: بگذر از هستیّ خویش
عقل گفتا: بعدِ هر نوش است، نیش
عشق گفتا: برکَش از این ورطه، رخت
عقل گفتا: راه، دور و کار، سخت
عشق گفتا: وقتِ جانبازی رسید
عقل گفتا: جان مدار از وی امید
عشق گفتا: سر، چرا بارِ تن است؟
عقل گفتا: بهرِ دفعِ دشمن است
عشق گفتا: عهدِ حق را کن وفا
عقل گفتا: حق، بگردانَد بلا
عشق گفتا: جان مدار از حق، دریغ
عقل گفتا: زینهار از تیر و تیغ!
عشق گفتا: عَهدهایش، وافی است
عقل گفتا: داغِ اکبر، کافی است
عشق گفتا: بعدِ اکبر چون کنی؟
عقل گفتا: دیده را جیحون کنی
عشق گفتا: خصم باشد در ستیز
عقل گفتا: تیغ برکش، خون بریز
عشق گفتا: شمر را در ده شتاب
عقل گفتا: رکنِ دین گردد خراب
عشق گفتا: همرهانت، چون شدند؟
عقل گفتا: غوطهور در خون شدند
عشق گفتا: چون شد عبّاسِ[۲] رشید
عقل گفتا: شد ز تیغِ کین، شهید
عشق گفتا: قاسمِ دلداده کو؟[۳]
عقل گفتا: شد فدای راه او
عشق گفتا: هیچ مانْدت از مُعین
عقل گفتا: هست زینُ العابدین
عشق گفتا: پس مدد از دوست، خواه
عقل گفتا: دوست گوید، من پناه
عشق گفت: این دشت، یک تن، یار نیست
عقل گفت: ار بود، بر وی میگریست
عشق گفتا: پس چه جای زندگی است؟
عقل گفتا: از رهِ درماندگی است
عشق گفتا: ره به کوی یار، جو
عقل گفتا: چارهی بیمار، جو
عشق گفتا: دل بکن از هر حبیب
عقل گفتا: عابدین، باشد طبیب[۴]
عشق گفتا: هان! زمان تأخیر مانْد
عقل گفتا: اصغرت، بی شیر مانْد
عشق گفتا: باره بر دشمن بتاز
عقل گفتا: تشنگان را چاره ساز
عشق گفتا: کوثرت، اندر لب است
عقل گفتا: از عطش، جان در تب است
عشق گفتا: چهره از خون، تاب ده
عقل گفتا: طفلکان را، آب ده
عشق گفتا: خود تو باشی سلسبیل
عقل گفتا: تشنگان را شو دلیل
عشق گفتا: رهرُوان، دل واپساند
عقل گفتا: اهل بیتت، بی کساند
عشق گفتا: رخ متاب از تیغ و تیر[۵]
عقل گفتا: زینبت، گردد اسیر
عشق گفتا: وارَه، از این خانمان
عقل گفتا: دل مبُر از کودکان
عشق گفتا: وقت وصلت، گشته تنگ
عقل گفتا: ساعتی بنْما درنگ
عشق گفتا: صبر تا کی میرسد؟
عقل گفتا: زینب از پی میرسد
عشق گفتا: دلگرانی تا به کی؟
عقل گفتا: دخترت آید ز پی
عشق گفتا: از چه ره باشی ملول؟
عقل گفتا: زین گروهِ ناقبول
عشق گفتا: در عدم بگذارشان
عقل گفتا: پس که مانَد در جهان
عشق گفتا: تن بیاسا از مَحَن
عقل گفتا: خوفِ جان دارد، بدن[۶]
[۱]. عنوان شعر در نسخه چاپی این است: «در مرتبهی فنای از خویش و بقای به محبوب، زبان حال این مقال گفته شد».
[۲]. متأسّفانه حرف «عین»، در نام «عبّاس»۷، تلفّظ نمیشود.
[۳]. نچ : قاسم۷ داماد کو؟
[۴]. قافیههای این بیت، به ترتیب، قبیل و علیل بودند که مجبور به تغییر آن شدیم.
[۵]. نچ: رخ متاب از تیر و تیغ (با توجه به قافیه، خطای چاپ را میرساند).
[۶]. با نظر به رَوند گفتار و نداشتن تخلّص، شاید شعر، ناتمام مانده است.
پاسخ دهید