سوره‌ی فجر به تعبیر حضرت صادق (علیه السّلام) سوره‌ی امام حسین (علیه السّلام) است. علّت این‌که این سوره سوره‌ی امام حسین (علیه السّلام) است فرمود: شأن نزول این آیات حضرت سیّد الشّهداء (علیه السّلام) است یا تأویل آن حضرت سیّد الشّهداء (علیه السّلام) است. «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ * ارْجِعی‏ إِلى‏ رَبِّکِ راضِیَهً مَرْضِیَّهً». این نفس مطمئنّه‌ای که مخاطب خدا قرار گرفت و مأمور به رجوع شد.

یکی مسئله‌ی آرامش و طمأنینه و نفس مطمئنّه بودن است. دوم دستور رجوع و رجعت به اصل است، دستور حرکت به سوی لقای پروردگار متعال است. این حرکت امام حسین (علیه السّلام) حرکت شخصی نبود، استنباطی نبود، اجتهادی نبود. یک مأموریّت عرشی بود، مثل نماز او بود. همان‌گونه که نماز با فرمان ذات احدیّت است حرکت امام حسین (علیه السّلام) هم مثل نماز او بود. «ارْجِعی‏»، این رجوع به خداوند از بستر شهادت، با مشورت این و آن نبود. خیلی افراد با آمدن امام حسین (علیه السّلام) به کربلا مخالف بودند.