سلام و درود فرستادن بر خویشتن ایرادی ندارد و شواهدی قرآنی نیز در این زمینه وجود دارد؛ مانند این‌که قرآن کریم از زبان حضرت عیسی(ع) می‌فرماید: «وَ السَّلامُ عَلَیَّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَ یَوْمَ أَمُوتُ وَ یَوْمَ أُبْعَثُ حَیًّا»؛[۱] و سلام (خدا) بر من، در آن روز که متولّد شدم، و در آن روز که می‌میرم، و آن روز که زنده برانگیخته خواهم شد!
همچنین در برخی مواقع انسان می‌تواند خود را مجازاً مخاطب و یا غایب قرار دهد، همان‌طور که در فرازی از دعا آمده است: «إِلَهِی کَأَنِّی بِنَفْسِی وَاقِفَهٌ بَیْنَ یَدَیْکَ وَ قَدْ أَظَلَّهَا حُسْنُ تَوَکُّلِی عَلَیْک»؛[۲] خدایا! خود را چنان می‌نگرم که گویا در برابرت ایستاده و آن توکّل نیکویى که بر تو دارم بر من سایه افکنده‏ است.
برای آگاهی بیشتر نمایه «صلوات بر پیامبر در نماز»، سؤال ۲۶۹۸۲ را مطالعه کنید.

منبع: اسلام کوئست

پی نوشت ها

[۱]. مریم، ۳۳.

[۲]. سید ابن طاووس، رضی الدین علی، الاقبال بالاعمال الحسنه، ج ‏۲، ص ۶۸۶، دار الکتب الإسلامیه، تهران، چاپ دوم، ۱۴۰۹ق.