سجده‌های امام سجّاد (علیه السّلام) به گونه‌ای بود که هم از نظر کمیّت… غلام او می‌گوید: من در کنار امام زین العابدین بودم، ایشان سر به سجده گذاشت و این اذکار را می‌گذاشت. «لَا إِلهَ‏ إِلَّا اللَّهُ‏ حَقّاً حَقّاً لَاإِلهَ إِلَّا اللَّهُ عُبُودِیَّهً وَ رِقّاً لَاإِلهَ إِلَّا اللَّهُ إِیمَاناً وَ صِدْقا»[۱] می‌گوید: شمردم آقا سر به سجده داشتند و هزار بار این ذکر را گفتند. امام سجّاد (علیه السّلام) ذو الثّفنات است، یعنی سجده‌های طولانی ایشان بر جسم مبارک او اثر گذاشته بود و زانوهای ایشان پینه داشت. پیشانی ایشان پینه داشت و سالی چند بار این پینه‌ها را قیچی می‌کردند. آدم باید چقدر در سجده داشته باشد که اعضای بدن او پینه‌دار شود. از این جهت به ایشان ذو الثفنات می‌گویند. الگوی عرفای عالم و سالکین و اهل باطن وجود مبارک حضرت زین العابدین، سیّد السّاجدین (سلام الله علیه) است.

[۱]– الکافی (ط – الإسلامیه)، ج ‏۲، ص ۵۱۹٫