قرآن کریم دارد: «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَهِ»،[۱] نه «مَن عَمِلَ حَسَنَهً». «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَهِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها»، کسی حسنه را با خود به این‌جا بیاورد. اگر نماز خود را سالم به قبر بردی به حساب می‌آید، اگر توانستی روزه‌های خود را از شرّ شیطان، از آتش نفس حفظ کنی، اگر با خود یک روزه‌ی قبول به عالم برزخ بردی به حساب می‌آید. چه اطمینانی داری کارهایی که انجام داده‌ای ارزش داشته، ریا در آن نبوده، فریب در آن نبوده، ایراد در آن نبوده است؟ این ثانیاً.

ثالثاً شما در تاریخ کم سراغ دارید افرادی که سابقه‌ی آن‌ها بد بوده ولی عاقبت به خیر شدند؟ و برعکس، افرادی که سابقاً اهل خیر بودند، اهل مسجد بودند، حالا همه چیز را کنار گذاشته‌اند عاقبت به شر شده‌اند. ایمن هستید؟ شما اطمینان کامل دارید که عاقبت به خیر می‌شوید و مثل بعضی عاقبت به شر نمی‌شوید؟ لذا در هیچ شرایطی به هیچ کسی به چشم حقارت نگاه نکنید.

خدای متعال همان‌گونه که شب قدر را پنهان کرده، استجابت را در دعاها پنهان کرده، غضب را در گناهان پنهان کرده، به همین روال خدا اولیای خود را در بین شما پنهان کرده است. ولیّ خدا بودن به عمّامه داشتن و ردا داشتن و عبا داشتن نیست، به ظواهر نیست. بنده شناس خودِ خدا است، می‌داند چه کسی را چطور در عاقبت با نور ببرد و چه کسانی را رها کند بعد از این‌که نام و نشانی، شهرتی، برای خود به دست آوردند همه چیز از آن‌ها گرفته شود. همیشه نگران باشیم، فکر نکنیم ما بهتر از کس دیگر هستیم.

[۱]– سوره‌ی انعام، آیه ۱۶۰٫