سیّدنعمت اللّه جزایرى ـ رحمه اللّه ـ مى فرماید: در مجلس خصوصى با مرحوم مجلسى بودیم که لباس هاى فاخر (ظاهرا از خز) به تن داشت، فرمود: در را ببندید، به ایشان گفتم:

« أَلزُّهْدُ أَنْ تَمْلِکَ نَفْسَکَ، لا أَنْ تَمْلِکَکَ نَفْسُکَ. » زهد آن است که مالک نفس خویش باشى، نه این که نفس تو مالک تو باشد. مرحوم مجلسى جامه ى فاخر را کنار زد، و لباس پشمى و لباس عادى اى را که زیر آن پوشیده بود به من نشان داد و فرمود: این (جامه ى عادى) را براى نفس خودم پوشیده ام و این (لباس فاخر) را براى عظمت مقام.

کجا رفتند آن هایى که « یُذَکِّرُکُمُ اللّهَ رُؤیَتُهُ »؛ (دیدارشان شما را به یاد خدا مى  آورد.) بودند؟! کافى، ج ۱، ص ۳۹؛ مستدرک الوسائل، ج ۱۲، ص ۲۰۳؛ بحار الانوار، ج ۱، ص ۲۰۳؛ ج ۱۴، ص ۳۳۱؛ ج ۶۷، ص ۳۲۲؛ ج ۷۱، ص ۱۸۹؛ ج ۷۴، ص ۱۴۹؛ ارشاد القلوب، ج ۱، ص ۷۷؛ اعلام الدین، ص ۲۷۲؛ تحف العقول، ص ۴۴؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج ۲۰، ص ۳۲۵؛ عدّه  الداعى، ص ۱۲۱؛ عوالى اللّئالى، ج ۴، ص ۷۸؛ مصباح الشریعه، ص ۲۰ و ۱۶۰٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد