ریشه‌ی درخت شهوات، دوستی دنیا است؛ برای همین آن حکیم الهی [پیامبر اکرم (ص)] فرمود که: آن، سَرِ همه‌ی گناهان است!

پس هر که درونش به دوستی دنیا پیوست، و به چیزی از زر و زیور آن میل یافت و قصد به دست آوردن آن را کرد و مشغول نگهداری و تکمیلش –نه برای نیاز و ضرورت، بلکه به خاطر محبّت و لذّت- شد؛ (و همین جهت دنیا است که نکوهیده و از یاد خدا بازدارنده است) چنین کسی مسلّماً نباید طمع داشته باشد که طعم محبّت خداوند را چنان که سزاوار است، و لذّت مناجاتی که پارسایان دنیا در نمازشان و در دیگر عبادت‌ها و مناسک‌شان می‌یابند، بیابد!

کسی که با دنیا شاد شد، با خدا و مناجاتش شاد نمی‌شود؛ و همّت مرد، با چیزی است که نور دیده و روشنی چشم اوست. پس اگر در دنیا باشد، همّتش هم در آن است. و اگر در نماز باشد، همّتش هم در آن است.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۳۳